Μια παράσταση που σου προκαλεί δέος. Μια παράσταση που σέβεται το συγγραφέα, μια σοβαρή δουλειά που νοιώθω υπερήφανη που την είδα. Πρώτη φορά στο Σύγχρονο Θέατρο και από το πρώτο λεπτό με μάγεψε ο χώρος. Λιτός αλλά και αναπαυτικός. Ο τρόπος που είναι στημένο το θέατρο σου δίνει τη δυνατότητα να μπορείς από οποιοδήποτε σημείο κάθεσαι να βλέπεις σωστά τα πάντα που διαδραματίζονται στη σκηνή. Όσο για το σκηνικό της παράστασης, λιτό αλλά ευρηματικό. Τα κλασσικά έργα έχουν από μόνα τους μια διαχρονικότητα και μια βαρύτητα που δεν χρειάζονται «στρας» για να «φωτίσουν». Τα διαμάντια μιας παράστασης είναι οι ηθοποιοί. Οι άνθρωποι που θα εισχωρήσουν στο μυαλό σου και το βλέμμα σου και θα καταγράψουν και θα αποδώσουν το έργο στην καλύτερή του μορφή. Μια τέτοια ομάδα ηθοποιών είναι στο Σύγχρονο Θέατρο… σε καθηλώνουν και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Όσο για το story; Ριχάρδος ο Τρίτος, γιος του Ριχάρδου της Υόρκης και της Cecily Neville, αδερφός του Εδουάρδου Δ’, έγινε β