Συγγραφέας: Χρυσηίδα Δημουλίδου
Εκδόσεις: ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Δεκαετία του ’60. Σ’ ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας, τρεις αδελφές, η Δήμητρα, η Αναστασία και η Μυρτώ, μεγαλώνουν στη σκιά ενός πατέρα αφέντη και μιας μάνας που δεν έχει λόγο. Η μόνη έξοδός τους είναι κάθε Κυριακή για την εκκλησία και στο πανηγύρι του χωριού μία φορά τον χρόνο. Οι καιροί σκληροί, αλλά οι πράξεις σκληρότερες.
Και μια μέρα ο πατέρας τις εγκαταλείπει και εξαφανίζεται. Το κοινωνικό στίγμα είναι βαρύ για την οικογένεια που άφησε πίσω του, όμως μαζί έρχεται και η λύτρωση από τους αυστηρούς κανόνες που έχει επιβάλει. Σταδιακά τα κορίτσια ξενιτεύονται σε τρεις διαφορετικές ηπείρους και με τον καιρό οι οικογενειακοί δεσμοί κόβονται. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα ένα τηλεφώνημα από την πατρίδα θα ταράξει τη μέχρι τότε ήρεμη ζωή τους. Η επιστροφή στο χωριό τους γίνεται επιτακτική και ο επικείμενος θάνατος της μάνας που άφησαν ολομόναχη χωρίς να ενδιαφερθούν γι’ αυτήν θα τις φέρει αντιμέτωπες με μυστικά και αλήθειες που απέκρυψαν. Το παρελθόν γυρίζει στο παρόν ζητώντας απαντήσεις.
Τι συνέβη και τις παράτησε ο πατέρας τους; Γιατί εγκατέλειψαν τη μάνα τους στην τύχη της; Γιατί το πατρικό τους δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια τους; Ποιο μυστικό κρύβει το κελάρι στο υπόγειο του σπιτιού; Οι τρεις αδελφές πάνω από την ετοιμοθάνατη μάνα κάνουν μόνο μια ερώτηση… «Μάνα, όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν καθάρισες την ντροπή»;
Ένα βιβλίο για γερά νεύρα, ένα βιβλίο για την κακοποίηση, ένα βιβλίο αφιερωμένο από τη συγγραφέα στις γυναίκες που γνώρισαν τη βία, σε όλες εκείνες τις γυναίκες που δεν τόλμησαν, που δεν τολμούν να υψώσουν φωνή οργής στον πόνο. Είθε αυτό το βιβλίο να τους δώσει τη δύναμη να το κάνουν. Γιατί η ανοχή, όταν μένει σιωπηλή και κρυμμένη στο σκοτάδι για καιρό, μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη…
Μέσα στις εξακόσιες και πλέον σελίδες του μας περιγράφει τη ζωή τριών αδελφών που γνώρισαν την ενδοοικογενειακή βία από την πιο τρυφερή τους ηλικία, μέσα στη μικρή κοινωνία ενός χωριού, που οι άνθρωποί του είτε δεν καταλάβαιναν, είτε έκαναν ότι δεν καταλαβαίνουν. Τα τρία κορίτσια ζούσαν καθημερινά το δικό τους Γολγοθά. Μια μητέρα απόμακρη, υποταγμένη, ανίκανη να δεχτεί την κατάσταση και να βοηθήσει τις κόρες της, έβλεπε όλα όσα γίνονταν και δεν μιλούσε. Μέσα της κατηγορούσε τις ίδιες τις κόρες της για αυτά που διαδραματίζονταν στο σπιτικό τους.
Δεν θα σας πω περισσότερα για την πλοκή, είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο που καλό είναι να ανακαλύψετε μόνοι σας. Αγγίζει ένα θέμα πολύ δυνατό. Η κακοποίηση είναι ένα φαινόμενο που δυστυχώς συνεχίζεται και στις μέρες μας, που καταστρέφει ψυχές και σώματα.
Η βία, από όπου και αν προέρχεται, είναι αρρωστημένη κατάσταση που αποδυναμώνει τα θύματα ψυχικά και σωματικά και τις περισσότερες φορές δεν αποκαλύπτεται ποτέ η αλήθεια. Πίσω από μια κλειστή πόρτα δεν ξέρεις ποτέ τι κρύβεται.
Το θεωρώ από τα πιο δυνατά και συγκινησιακά βιβλία της Δημουλίδου. Οι περιγραφές της πολύ ζωντανές, με κάποιες βίαιες εικόνες που δεν γυαλίζουν και δεν ωραιοποιούν τέτοιες καταστάσεις. Άλλωστε στη βία δεν υπάρχει τίποτα όμορφο...
Με τάραξε απίστευτα αυτό το βιβλίο, ένοιωσα να ασφυκτιώ μέσα στις σελίδες του, να κλαίω, διαβάζοντας για τη ζωή αυτών των κοριτσιών. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν τηλέφωνα και διευθύνσεις οργανισμών που μπορούν να βοηθήσουν γυναίκες και παιδιά που βιώνουν την ενδοοικογενειακή βία.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου