Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ρουά Ματ

ΡΟΥΑ ΜΑΤ
Του John Donoghue
Εκδόσεις Λιβάνη
 
Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς, 1944…

   Ο αξιωματικός των Ες-Ες Πάουλ Μάισνερ, για να αναπτερώσει το ηθικό των αντρών που υπηρετούν στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, αποφασίζει να στήσει μια σκακιστική λέσχη.

   Όταν μαθαίνει ότι και οι κρατούμενοι παίζουν σκάκι μεταξύ τους, του κινεί την περιέργεια η φήμη για έναν εβραίο ωρολογοποιό, τον Εμίλ Κλεμάν, που θεωρείται ανίκητος.

rouamat   Τον βάζει τότε να αναμετρηθεί με τους καλύτερους σκακιστές των Ες-Ες του στρατοπέδου και ο Εμίλ, για τον οποίο το σκάκι δεν είναι απλώς ένα πνευματικό παιχνίδι, καταλήγει να παίζει για τις ζωές των συγκρατούμενών του, κερδίζοντας σιγά σιγά το σεβασμό του Γερμανού αξιωματικού.
 
Άμστερνταμ, 1962

   Στο πλαίσιο ενός επίσημου τουρνουά σκάκι, ο πρώην κρατούμενος του Άουσβιτς Εμίλ Κλεμάν, που πιστεύει ότι δεν υπάρχουν καλοί Γερμανοί, γνωρίζει το Βίλχελμ Σβένινγκερ, άλλοτε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος και υπάλληλο του γερμανικού Υπουργείου Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

   Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά τον πόλεμο, οι δύο άντρες καταλήγουν να θυμούνται και να συζητούν ο καθένας τη δική του πλευρά της ιστορίας και μια απρόσμενη φιλία, μέχρι τότε αδιανόητη, αρχίζει να αναπτύσσεται μεταξύ τους.

Μια ιστορία για τη συμφιλίωση, τη συγχώρεση και τελικά τη λύτρωση.

   Ο Εμίλ αναζητάει τα μάτια του φίλου του, σαν να ελπίζει για συγχώρεση.
«Φοβάμαι ότι μολύνθηκα από τη διαφθορά τους. Αν πρόκειται να θυμηθώ αυτή τη μέρα, θα είναι για να πω ότι ήταν μια μέρα που έπαιξα σκάκι. Μου ζητάς πάρα πολλά όταν μου λες να θυμάμαι αυτό εδώ – αυτή τη φρίκη».

Ο Ιβ παίρνει τα χέρια του φίλου του στα δικά του.
 
   «Δεν πρέπει να σκέφτεσαι έτσι. Δεν είναι δική σου η ντροπή, αλλά δική τους. Το κάνουν επειδή δεν σημαίνουμε τίποτα γι’ αυτούς. Δεν έχουμε αξία. Δεν είμαστε καν ανθρώπινα όντα πια. Αυτή είναι η αλήθεια εδώ πέρα».

Ο Εμίλ δεν ικανοποιείται.
«Πώς καταντήσαμε τόσο ανάξιοι»;
«Δεν το έχεις καταλάβει, Εμίλ; Είσαι τόσο προσηλωμένος στον εξωπραγματικό, μυστηριώδη κόσμο των πιονιών και των βασιλιάδων που δεν βλέπεις ότι ταξιδεύουμε προς την ανυπαρξία»;

Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Τζον Ντόνοχιου εργάστηκε στον τομέα της Ψυχικής Υγείας για πάνω από είκοσι χρόνια.
Έχει γράψει πολυάριθμα άρθρα σχετικά με τη θεραπεία των ψυχικών νοσημάτων σε διάφορα ιατρικά περιοδικά.
Είναι παντρεμένος και ζει στο Λίβερπουλ.

   Οι Ναζί στέλνουν το Γάλλο Clément στο Άουσβιτς, ως εργάτη. Πριν από τον πόλεμο, ο Emil είχε μια γυναίκα και δύο γιους. Το 1944, η αρχή του βιβλίου, το βρίσκει εξαντλημένο τρόφιμο στρατοπέδου συγκέντρωσης, με μόνη παρηγοριά το σκάκι. Η μυστικιστική ικανότητα του Emil το βοηθά σε επιτυχημένες στρατηγικές στο σκάκι και γίνεται ένας σοβαρός αντίπαλος.

   Στο Άουσβιτς, όσοι καταφέρουν να μείνουν ζωντανοί μετά βίας επιβιώνουν σε μια μικροσκοπική αναλογία θερμίδων ανά ημέρα. Είναι αδυνατισμένος και με πλήρη επίγνωση ότι ζει με δανεικό χρόνο.

   Τι γίνεται και τελικά διαφεύγει του μακάβριου τέλους του; Πόσο εφικτό είναι να παίζεις σκάκι με τον κατακτητή; Πώς εξελίσσεται η «παρέα» με το Wilhelm Schweninger, ένα πρώην μέλος του ναζιστικού κόμματος, ο οποίος εργάστηκε στο Υπουργείο Προπαγάνδας κατά τη διάρκεια του πολέμου; Ποιες οι δραματικές ισορροπίες αυτής της σχέσης;

   Μπορεί ένας Γερμανός, ο οποίος εκφράζει τη λύπη της συμμετοχής του στην καταπίεση και την εξόντωση των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος να ζητήσει συγχώρεση από αυτούς που έχει αδικήσει; Με τη σειρά τους, θα πρέπει τα θύματα να αισθάνονται υποχρεωμένα να χορηγήσουν άφεση αμαρτιών σε όσους βοήθησαν βασανισμό και τη δολοφονία συμπατριωτών τους;

   Αρκετές ζωντανές και επιβλητικές σκηνές που θα σας ανατριχιάσουν. Μια ιστορία που διερευνά την ενοχή του δράστη, καθώς και την ενοχή του επιζώντα. Πόσο εύκολο είναι να γίνεις φίλος με τον εχθρό σου;

   Συναρπαστικό, αμίλητα βάρβαρο, με πρωτόγονες ευαισθησίες. Θα σας απορροφήσει από την πρώτη του σελίδα.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Συνέντευξη με τους Spitfire στο noizy.gr

Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος)   Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει!   Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.

Η Διαδρομή

Η Διαδρομή Του Γιώργου Παπακωνσταντή Εκδόσεις Λιβάνη    Ο Άγγελος, ένας άνδρας σχετικά επιτυχημένος, όταν μαθαίνει ότι είναι σοβαρά άρρωστος και οι γιατροί του δίνουν τέσσερις με πέντε μήνες ζωής, αντί να προσπαθήσει να θεραπευτεί, φεύγει για ένα μοναχικό ταξίδι στην Ευρώπη, αλλά στην πραγματικότητα ξεκινά ένα ταξίδι μέσα του, στο παρελθόν και στις σκέψεις του, κάτω από την πίεση ότι η ζωή του τελειώνει.    Στο ταξίδι αυτό επανέρχονται και «συγκρούονται» ξανά οι δυο μεγάλες αγάπες της ζωής του, επαναφέροντας τα βασικά διλήμματα ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω.    «Η Διαδρομή» είναι μια περιπλάνηση ανάμεσα στους απολογισμούς της ζωής και στην καταλυτική επίδραση του έρωτα μπροστά στον χρόνο που τελειώνει. Μια αναδρομή σε σκέψεις, σχέσεις και συναισθήματα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να δημιουργήσει καινούρια θέληση για ζωή.    Ένα ταξίδι στο παρελθόν για άντληση δύναμης για το μέλλον.  Ένα ταξίδι στην Ελπίδα. Λίγα λόγια για το συγγραφέα    Ο Γιώργος Παπακων

Sabaton, Accept, Twilight Force LiVE @ Piraeus 117 Academy

   Αυτό το live το περίμενα πολύ καιρό. Οι Sabaton είναι μια μπάντα που μας έχει κερδίσει με το πείσμα της, τη μεθοδικότητά της και την αγάπη της για την ιστορία και ιδιαίτερα για την ιστορία της χώρας μας. Όσο για τους Accept, τα λόγια φαντάζουν λίγα μπρος σε αυτούς τους θρύλους του metal. Όταν επισκέπτονται τη χώρα είναι για εμάς εθνική γιορτή. Μεγαλώσαμε μαζί τους, περπατήσαμε τα μονοπάτια της μουσικής τους, γαλουχηθήκαμε με τις μελωδίες τους. Τώρα για τους Twilight Force, ήτο για μένα διακαής πόθος να τους δω ζωντανά, να ανακαλύψω τη μουσική τους και να επιβεβαιώσω την αρχική μου γνώμη ότι αυτά τα παιδιά πατάνε σταθερά και κινούνται προς την κορυφή. Διαβάστε περισσότερα στο  noizy.gr