Η Ζήλια Είναι Μαχαιριά
του Ιερώνυμου Λύκαρη
Εκδόσεις Καστανιώτης
του Ιερώνυμου Λύκαρη
Εκδόσεις Καστανιώτης
Η ζήλια είναι μαχαιριά. Μια μαύρη κωμωδία, όπου κινητήρια δύναμη και καταλύτης των ανθρώπινων πράξεων είναι το θανάσιμο αμάρτημα της ζηλοφθονίας.
Πρωταγωνιστούν: η Κέλλυ, νοσηρός νους μιας δολοφονικής πλεκτάνης, εφήμερη μούσα και ερωμένη του λαϊκού συνθέτη, μπαρμπουτζή και ζαράκια Καν-Καν ή Εξάρα, ιδιοκτήτη του κέντρου Κανόνι, ο υστερόβουλος συνένοχός της Βραζιλιάνος ή Χρυσή Μασέλα, μούλος τσιγγάνας χαρτορίχτρας και ταξίαρχου της χωροφυλακής, νταλικέρης, μπράβος και «ιμπρεσάριος» νταβατζής σε πανηγύρια και το αντικείμενο της ζήλιας και του φθόνου της, η Μαρκησία, ευεργετηθείσα ομότεχνός της, που κατάφερε τον Καν-Καν να την παντρευτεί.
Συμμετέχουν: η Γιαγιά, πρώην χορευτής μπαλέτου, υπεύθυνος γκαρνταρόμπας, σπιούνος του Καν-Καν, ο αρχισερβιτόρος Πάπιας, πειρατής ταξιτζής και εκβιαστής μοιχών και η Σάσα Κάψα, κονσοματρίς και δεύτερη φωνή.
Αθέλητα εμπλέκονται: ο Ουρανός, μεγαλοϊδιοκτήτης, πωλητής οικοπέδων με δόσεις, σύζυγος της Κέλλυ, ο διαβόητος Καρούμπαλος, αδίστακτος κακοποιός ολκής, δεύτερος σύζυγος της Μαρκησίας και ο αθεράπευτος μπερμπάντης και μεγάλη λαϊκή φωνή Άρης Πελέκης.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Ιερώνυμος Λύκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατά καιρούς έκανε διάφορες σχετικές και άσχετες με το γράψιμο δουλειές.
Πρωτοεμφανίστηκε στην αστυνομική λογοτεχνία στο δεύτερο τόμο των Ελληνικών Εγκλημάτων (2008) με το διήγημα «Κανένα έλεος για τους καλύτερούς μας φίλους». Στον τρίτο τόμο (2009) δημοσιεύτηκε το «Πάσα θανάτου», ενώ στον τέταρτο τόμο (2011) το «Face control».
Το 2011 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, «Το ρομάντζο των καθαρμάτων», στο οποίο αναδεικνύονται ως φάρσες και τραγωδίες οι πολυδαίδαλες σχέσεις του οργανωμένου εγκλήματος με επιχειρηματίες, δημοσιογράφους και πολιτικούς. Η κριτική το χαρακτήρισε «άρτιο από κάθε άποψη», «αφηγηματικά απολαυστικό», μια «συμβολική βιογραφία της ελληνικής διαφθοράς», «επίκαιρο όσο δεν παίρνει».
Ακολούθησε το πολιτικό νουάρ μυθιστόρημα «Μαύρα κουφέτα» (2013), «ένα ρέκβιεμ για τη χαμένη ουτοπία του 20ού αιώνα», το οποίο η κριτική επίσης υποδέχτηκε ως «άρτιο υπόδειγμα αστυνομικού μυθιστορήματος», όπου «το σασπένς βγαίνει από τις κοινωνικές μεταλλάξεις [...] και οι ανθρώπινες συγκρούσεις έχουν ως κινητήρια δύναμη τις ιδεολογικές καταβολές των ηρώων».
Ένα εκπληκτικό βιβλίο, με τον ηρώα σε θέση θύματος και θύτη, ένας μονόλογος που άλλοτε θα σε κάνει να γελάσεις και άλλοτε να συγκινηθείς.
Μια παλιά Αθήνα απλώνεται στα πόδια σου, με τις ιδιομορφίες της, τα παράλογα χαρακτηριστικά της και τους ανθρώπους της νύχτας και της μέρας σε παράλογες καταστάσεις.
Μια σειρά από επτά βιβλία, με κεντρική ιδέα κάθε βιβλίο να αναφέρεται σε ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Κάθε ιστορία ξεκινά με πρώτο πλάνο ένα νεκροταφείο και μια κηδεία.
Σε αυτό κύριο λόγο έχει η ζηλοφθονία. Η ηρωίδα μας αναλύει την ιστορία της και μας παρασύρει σε ένα μαγευτικό μονόλογο, καθώς μας εξηγεί πώς έφτασε στο έγκλημα. Μένει φυσικά ασύλληπτη, αλλά τηρεί με ευλάβεια τις επισκέψεις στον τάφο του θύματος. Σαδισμός; Μαζοχισμός; Δεν ξέρω θα σας γελάσω... Παραλογισμός σίγουρα σε όλο του το μεγαλείο και αυθόρμητο γέλιο σε κάθε σελίδα. Τελικά όντως είναι ο θύτης; Τι την οδήγησε σε αυτό; Μήπως η διαταραγμένη της προσωπικότητα έπλασε ως εκδίκηση αυτή την ιστορία; Τώρα που το θύμα έχει πεθάνει δεν υπάρχει αντίλογος όσον αναφορά τα γεγονότα.
Έχετε απορίες; Ε, τι κάθεστε, ανοίξτε τις σελίδες του!
Διασκέδασα απίστευτα με αυτό το βιβλίο… Ένας χείμαρρος γέλιου, μια εξομολόγηση που ακόμα και ο αφηγητής δεν ξέρει που να την κατατάξει. Μια μαύρη ελληνική κωμωδία.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου