mary zarakoviti

 Ο Zachary Stevens έρχεται στη χώρα μας με αφορμή  το πρώτο άλμπουμ των Archon Angel “Fallen”.  Τον έχουμε αγαπήσει μέσα από τα άλμπουμ των Savatage και τη θητεία του στους Circle II Circle και τους Trans-Siberian Orchestra. Ήταν διακαής πόθος μια συνέντευξη μαζί του και ο Λάμπρος Κόκκινος, παρέα με τη Frontiers έκαναν το όνειρό μου πραγματικότητα. Αυτή η συνέντευξη, όπως και αυτή η χρονιά άλλωστε, θα μείνουν για πάντα στο σκληρό του μυαλού μου… νομίζω και του δικού σας. Διαβάστε περισσότερα στο  www.noizy.gr

Το τρίτο άλμπουμ των Dexter Ward ήλθε να εδραιώσει αυτό για το οποίο η μπάντα είναι υπερήφανη. Το όραμά της για τα τραγούδια της και πώς εκείνα θα πρέπει να ακούγονται. Μελωδία, επικοί καλπασμοί, δύναμη και σθένος. Είναι ένα γνήσιο και τίμιο συγκρότημα που προοδεύει συνέχεια, έχοντας σαν οδηγό την τεχνική κατάρτιση των μελών και την έμπνευσή τους.  Ακούσαμε το άλμπουμ, ενθουσιαστήκαμε και εμείς  με τη δυναμική και τον οίστρο και ήλθαμε σε επαφή με τη μπάντα, για να μάθουμε ακόμα περισσότερα. Η Μαίρη ετοίμασε τις ερωτήσεις, η επαφή έγινε μέσω του μπασίστα των Dexter Ward, Γιάννη Τσιμά και οι απαντήσεις ανήκουν σε εκείνον και τον Άκη Πάστρα, του ενός εκ των κιθαριστών. Θα πρέπει βέβαια να τονίσω ότι το τρίτο άλμπουμ των παιδιών ήλθε σε μία δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα μας και όλο τον πλανήτη φυσικά. Μία περίοδο που θέλουμε όλοι μας να αφήσουμε πίσω μας και μάλιστα πολύ σύντομα. Και εδώ εντοπίζεται ένα μέρος από το μεγαλείο των παιδιών αυτών. Μεγαλείο που φαίνεται από τις απόψεις του

Όταν είσαι νέος, ο ενθουσιασμός και ο έρωτας βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Η Αγνή και ο Μάικ παντρεύονται, ζουν το όνειρο και μαζί με αυτό όλα όσα απαρτίζουν ένα γάμο.    Ξεκινώντας από τη πρώτη νύχτα τους ως ζευγάρι, οι φόβοι, οι αναστολές, αλλά και η χιουμοριστική διάθεση να τα καταπνίξεις έχουν την γοητεία τους. Το νιόπαντρο ζευγάρι μένει μόνο και ο γαμπρός ορμά στο… ψητό. Τόσο καιρό περίμενε τούτη τη στιγμή. Η νυφούλα όμως είναι ντροπαλή, έχει αναστολές, φοβάται, δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί, με αποτέλεσμα να χαρίζει γλυκά χαμόγελα αλλά και γέλια στο κοινό. Οι ατάκες που πέφτουν είναι τόσο αληθινές, όπως και το όλο κλίμα… Θα υπάρξουν στιγμές που το κοινό θα αναρωτιέται αν βλέπει τη ζωή του ζευγαριού μέσα από κλειδαρότρυπα ή κοιτάζοντας προς το απέναντι μπαλκόνι.   Διαβάστε περισσότερα στο  www.noizy.gr

 Το έργο «Δόκτωρ Γκλας» του Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ παίρνει σάρκα και οστά στο θέατρο Olvio, με τη βοήθεια της Αγγέλας Σιδηροπούλου και του Παναγιώτη Μπουγιούρη. Δαίμονας στη σκηνοθεσία αλλά και στη δραματουργική επεξεργασία ο Στρατής Πανούριος. Μπαίνοντας στο θέατρο θα παρατηρήσεις στη σκηνή ένα καλόγερο, ένα γραφείο, μια καρέκλα, μια πολυθρόνα πιο κει και ενδιάμεσα σπαρμένα στο χώρο κουτιά που δίνουν την αίσθηση βιβλίων. Ο τοίχος είναι στην ουσία ένας χάρτης πόλης. Μια κανάτα και ένα ποτήρι πάνω σε μια στοίβα βιβλίων, περιμένουν σιωπηλά. Ο Δόκτωρ Γκλας μπαίνει από την είσοδο των θεατών. Εκείνη τη στιγμή το πέρασμα χρησιμεύει ως δρόμος για να μας «παρουσιαστεί». Πηγαίνει στο ιατρείο του και από την πρώτη στιγμή μας κάνει γνωστή την αντιπάθεια που έχει με τον πάστορα. Όχι, δεν έχει γίνει τίποτα που να κάνει το γιατρό να αντιπαθεί τόσο πολύ αυτό τον άνθρωπο. Η ιδιοσυγκρασία του και ο τρόπος σκέψης του είναι οι αιτίες. Ο πάστορας Γκρεγκόριους αντιπροσωπεύει για αυτόν όλα όσα απεχθάνετ

 Θα ξεκινήσω με μια φράση από το πολύ εύστοχο κείμενο της παράστασης «Κοινή Ησυχία»… «Δεν ονειρευόμαστε κάτι για να γίνει, ονειρευόμαστε για να κοιτάμε ψηλά»!  Στο θέατρο Διάνα, ο Βασίλης παρέα με τον Οδυσσέα μετά από το «Εννέα και πέντε», κάνουν την επόμενή τους μουσική παρέμβαση διαλέγοντας τραγούδια που θα σας συγκινήσουν. Μέσα από την ιστορία δύο νέων παιδιών, που πιστεύουν πως η ζωή βρίσκεται εκεί και τους ανήκει. Ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο και ένα πιο σωστό κόσμο. «Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας, πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του». Διαβάστε περισσότερα στο  www.noizy.gr

Το ξέρω πως είμαι τρελή, μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει...    Ο μεγάλος έρωτας έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις. Δεν έχει σημασία ποιος και τι ήσουν πριν, σημασία έχει ότι μέσα από τα μάτια του άλλου βλέπεις μια ζωή να ξετυλίγεται μπροστά σου γεμάτη με όλα όσα δεν έζησες. Γεμάτη εικόνες, όνειρα και συναισθήματα που δεν μπορείς να τα βάλεις στο ντουλάπι. Ή μήπως μπορείς;    Όταν το βιβλίο του Στέφανου Δάνδολου έφτασε στα χέρια μου για παρουσίαση, δεν πίστευα ποτέ ότι θα διάβαζα ένα τόσο έντονο λογοτεχνικό έργο, που από τη μια θα με έβαζε να θυμώνω συνεχώς με την ηρωίδα που δεν τόλμησε και από την άλλη ότι θα τη χάιδευα στοργικά στο κεφάλι, προσπαθώντας να κάνω τον πόνο της λιγότερο, καθώς εκείνες τις εποχές ήταν δύσκολο έως ακατόρθωτο για μια γυναίκα να πάρει στα χέρια τη ζωή της. Διαβάστε περισσότερα στο  www.noizy.gr

Το βιβλίο «Η κυρία Κούλα» είναι το πιο πολυμεταφρασμένο έργο του μεγάλου δημιουργού. Πρόκειται για μια νουβέλα που προκάλεσε αίσθηση, καθώς μιλούσε για την ερωτική σχέση μιας ώριμης κυρίας με ένα νεαρό φοιτητή. Θα μου πείτε τώρα, δεν μας λες κάτι νέο, κοπελιά και θα σας απαντήσω πως είναι τελείως διαφορετικό να ακούς φήμες και άλλο να διαβάζεις για αυτό.  Όμως μπήκαμε ποτέ στη ψυχοσύνθεση αυτών των ηρώων; Ήταν κάτι εφήμερο και απλά σαρκικό ή οι αιτίες αυτού του παράνομου δεσμού πηγάζουν πιο πέρα από τις πρώτες εικόνες που έχουμε στο μυαλό μας; Υπάρχει ηλικιακή ταμπέλα όταν δύο άνθρωποι αισθάνονται τόσο κοντά; Στο θέατρο Αλκμήνη φέτος η Έλενα Μαρσίδου και ο Βασίλης Τριανταφύλλου δίνουν σάρκα και οστά, αλλά και υπόσταση, σε αυτούς τους δύο χαρακτήρες.  Μέσα σε ένα λιτό άλλα πλήρως λειτουργικό σκηνικό ξετυλίγεται μια ιστορία που μπορεί και να μην έχει happy end.  Ο Μίμης, φοιτητής με τη ζωή μπροστά του και την ανεμελιά της νιότης σημαία. Η Κούλα εργάζεται στην εφορία, είναι παντρεμέ

Μια σκηνή άδεια από σκηνικά, τρεις γυναίκες που ο χρόνος έχει περάσει από δίπλα τους ανεπιστρεπτί. Ζωές που κόλλησαν στο βάλτο της πλήξης. Η Μόσχα έχει συνδεθεί με τις πιο όμορφες αναμνήσεις για τα τρία κορίτσια και αφού η ζωή τους στην επαρχιακή πόλη δεν ήταν αυτή που περίμεναν, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για μια νέα αρχή στο γυρισμό τους στη Μόσχα. Είναι η γη της επαγγελίας για αυτές. Το μέρος όπου πέρασαν ευτυχισμένες στιγμές που αναπολούν ακόμα. Οι ζωές τους στην επαρχιακή πόλη δεν ήταν αυτές που ονειρεύτηκαν. Το αντίθετο… Όταν ο πατέρας τους πέθανε, η μόνη σκέψη τους ήταν να μετακομίσουν. Τι συνέβη και δεν έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα; Δεν το τόλμησαν ποτέ. Διαβάστε περισσότερα στο  www.noizy.gr

Πόσες φορές έχετε ερωτευτεί και έχετε πει στο ταίρι σας ή το έχετε ακούσει οι ίδιοι… «Θα είμαστε για πάντα μαζί»! Ξέρω τι θα μου πείτε… ότι τότε το εννοούσατε ή πιστεύατε πως είχατε βρει τον ή την ιδανική σύντροφο. Αυτό το “για πάντα” όμως ακούγεται λίγο σαν προεκλογική δήλωση υποψηφίου που θέλει να τον ψηφίσουμε ή σαν μια υπόσχεση που ξέρουμε από την αρχή ότι δεν πρόκειται να τηρηθεί. Γιατί; Γιατί ο ενθουσιασμός φεύγει. Γιατί ο έρωτας που ίσως νοιώθουμε εξανεμίζεται σιγά σιγά. Εντάξει, τις περισσότερες φορές, όχι όλες. Το πάθος σταματάει να καίει και γίνεται χειμωνιάτικη λιακάδα στην καλύτερη των περιπτώσεων. Αυτό που μένει, αν το καταφέρεις, είναι η αγάπη προς τον άνθρωπο, ο σεβασμός και η εκτίμηση. Αν δεν το καταφέρεις, φυτοζωείς σε μια αρρωστημένη κατάσταση, μέχρι τη στιγμή που κάποιος «Άλλος» θα σου ανοίξει ξανά τα φύλλα της καρδίας, θα νοιώσεις έντονα, θα ζήσεις ξανά εκείνο το χαμένο όνειρο. Διαβάστε περισσότερα στο  www.noizy.gr

Νερό, νερό παντού και ούτε μια γουλιά για να πιούμε…    Μέσα από τα έργα του Κάφκα αντικατοπτρίζεται η κοινωνία του τότε αλλά και του σήμερα. Σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει, αφού για να γίνει η αλλαγή χρειάζεται ο άνθρωπος να σηκώσει το μέρος των ευθυνών που του αναλογούν, να κοιτάξει για λύσεις, να αλλάξει ο ίδιος πρώτα, πριν προσπαθήσει να αλλάξει τη κοινωνία. O Κάφκα καταπιεζόταν από τον αυταρχικό του πατέρα και παράλληλα πνιγόταν σε μια κοινωνία που δεν είχε τίποτα να δώσει σε ένα σκεπτόμενο άνθρωπο. Η συγγραφή ήταν η μόνη του διέξοδος, αλλά και το δικό του μανιφέστο για τη ζωή. Μπορεί εκείνος να έβλεπε τα έργα του σαν κωμωδίες και να είχε ορκίσει τον καλύτερο του φίλο Μαξ Μπροντ, να τα κάψει μετά το θάνατό του, αλλά ευτυχώς για εμάς, τα έργα του δεν «έφυγαν» μαζί του και ο Κάφκα πήρε τη θέση που του άρμοζε στο πάνθεον των σπουδαίων συγγραφέων, αφού στη ζωή του ήταν απλά ένας δημόσιος υπάλληλος. Διαβάστε περισσότερα στο  www.noizy.gr

 Οι μουσικοί είναι άνθρωποι που φλερτάρουν υπέρ του δέοντος με τα υπόλοιπα σκοτεινά κουτάκια του εγκεφάλου. Η ιδιοφυία κάπου-κάπου θεωρείται και τρέλα… Είναι που είναι πολύ λεπτή η γραμμή, τη βάψαμε και κόκκινη και στη συνέχεια σκεφτήκαμε το αυτονόητο. Να οργανώσουμε την πρώτη ομάδα για την πρώτη φωτογράφηση/συνέντευξη. Η Μαίρη Ζαρακοβίτη επιμελήθηκε τις ερωτήσεις και παρέα είδαμε το ζήτημα των καλεσμένων. Διαβάστε περισσότερα στο  www.noizy.gr

  Έχετε νοιώσει ποτέ υπερβολική αγάπη – προστασία – καταπίεση από την οικογένειά σας; Έχετε νοιώσει πως δεν αναπνέετε; Έχετε ποτέ νοιώσει κλειδωμένοι ψυχικά; Πιστεύατε μικροί πως είστε το καναρίνι στο κλουβί; Αν ναι, αυτή η παράσταση είναι αφιερωμένη σε εσάς. Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς μιλά για το φόβο της απώλειας, για το φόβο της εγκατάλειψης αλλά και την απώλεια της ελευθερίας, τη μιζέρια του εγκλεισμού. Μιλά για το οικογενειακό bulling. Μιλά για όσα κάποια στιγμή έχουν κάνει κάποιους να ανοίξουν την πόρτα και να μην γυρίσουν πίσω ποτέ. Η Νεφέλη πάσχει από μια ανίατη ασθένεια που έχει χτυπήσει τα κόκκαλά της. Είναι επιρρεπής στους τραυματισμούς, φοβάται το σκοτάδι και έχει κλειστεί στο σπίτι, μην μπορώντας να αντιμετωπίσει κατάματα τη ζωή αλλά και την αρρώστια της. Ο πατέρας της, Κωνσταντίνος Δημητρίου, γίνεται ο φύλακας-άγγελός της αλλά και ο δεσμοφύλακάς της. Η μητέρα τους έχει εγκαταλείψει (δεν θα αναρωτηθείτε για πολύ για την αιτία, σας σερβίρεται σιγά σιγά στο πιά