Οι μουσικοί είναι άνθρωποι που φλερτάρουν υπέρ του δέοντος με τα υπόλοιπα σκοτεινά κουτάκια του εγκεφάλου. Η ιδιοφυία κάπου-κάπου θεωρείται και τρέλα… Είναι που είναι πολύ λεπτή η γραμμή, τη βάψαμε και κόκκινη και στη συνέχεια σκεφτήκαμε το αυτονόητο. Να οργανώσουμε την πρώτη ομάδα για την πρώτη φωτογράφηση/συνέντευξη. Η Μαίρη Ζαρακοβίτη επιμελήθηκε τις ερωτήσεις και παρέα είδαμε το ζήτημα των καλεσμένων.
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου