 | Data
Κυκλοφόρησε 2016
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στιςΤρίτη, 23 Αυγούστου 2016 Είδος Power Metal Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2016 Εταιρία Pure Legend Records |
Review
1. The Delusionist
2. The Opaque Hourglass 3. Evidence Based Ignorance 4. The Code Inherited 5. Self-Assembled 6. Converging Saints 7. Remain Undone 8. Summer Of ‘89
Οι LANFEAR, έρχονται αυτή τη φορά με πιο σταθερό βήμα και μας πλησιάζουν με το άλμπουμ τους «The Code Inherited».
Μετά από τέσσερα χρόνια, μέσα στα οποία δούλεψαν αρκετά το υλικό τους, μας παραδίδουν μια πολύ καλή δουλειά και συνθετικά και φωνητικά. Επιτρέψτε μου να βγάλω το καπέλο στο Nuno Miguel, το τι ζωγραφίζει ο άνθρωπος δεν περιγράφεται! Εκπληκτική φωνή με τεράστιες δυνατότητες! Εύγε, παλικάρι μου! Οκτώ διαμάντια μπαίνουν ορμητικά στο player και θα δυσκολευτείτε αρκετά να τα αποχωριστείτε. Τα είδη που θα περάσουν από τα αυτιά σας είναι πολλά. Ανάμεσά τους Power Metal, μια ιδέα από Melodic and Progressive Metal και αρκετά βασικά στοιχεία Industrial Metal.
Ένα μουσικό εξερευνητικό ταξίδι θα το χαρακτήριζα αυτό το άλμπουμ. Τραγούδια που θα αποτελέσουν μεγάλο σταθμό στην καριέρα των παιδιών. Μου φαίνεται απίστευτο που αυτή η μπάντα δεν έχει την προβολή που της πρέπει. Έχει όλα τα στοιχεία και τη μεγαλοσύνη μιας top μπάντας. Θα χαρώ πραγματικά με τα χρόνια να τους δω στην κορυφή. Το αξίζουν!
Πάμε τώρα να σας πω για τα τραγούδια που πραγματικά με εντυπωσίασαν. «The Opaque Hourglass», πρώτο και καλύτερο κατά τη δική μου ταπεινή άποψη (εσείς βρείτε το δικό σας, ελεύθερα). Γρήγορο στην αρχή για να ζεσταθείς, μελωδικό μετά (του τύπου «πάρε μια ανάσα, ρε παιδάκι μου») και γυρνάει πίσω μετά πιο βάρβαρο, πιο power από ποτέ. «Evidence Based Ignorance»… άλλοι ρυθμοί και άλλες μουσικές τάσεις. Πιο καθάριες, πιο αισθαντικές. Η φωνή σαν να αγκαλιάζει απαλά τη μελωδία και χορεύει μαζί της σε ένα ρυθμό που μπορεί να σας θυμίζει και κλασσική μπαλάντα δεκαετίας του ’80. Άλλη μια περίεργη «διατάραξη» ήχων βρίσκω στο «Self-Assembled». Εδώ διαχέεται μελωδικό ροκ πολύ περισσότερο από τα άλλα είδη. Εξαιρετικά γυρίσματα και «πενιές» (τα λεγόμενα riffs) που σπάνε κόκκαλα. Και εκεί που λες ότι κατάλαβες τι γίνεται σε αυτό το άλμπουμ, έρχεται το «Converging Saints» να σου τα αναιρέσει! Ξύλο, ξύλο, ξύλο! Απερίγραπτα μαχητικό, «αναιδέστατα» μελωδικό και άγριο ταυτόχρονα. Είναι τελικά το τραγούδι που θα σου κολλήσει στο μυαλό για μέρες. Το άλμπουμ τελειώνει με ένα τραγούδι γεμάτο μνήμες καθώς περιγράφει κάποιες «αναμνήσεις» από το καλοκαίρι του ’89. Ένα τραγούδι γεμάτο καλοκαίρι, παρέες, έρωτες γεμάτο αλμυρές και γλυκές αναμνήσεις. Ένα καλοφτιαγμένο άλμπουμ, με εξαιρετικά τραγούδια που δεν πρέπει να χάσετε! Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.