 | Data
Κυκλοφόρησε 2015
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στις Τετάρτη, 04 Μαρτίου 2015 Είδος Heavy Metal Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2015 Εταιρία Napalm Records |
Review
1. Breathe (Until We Are No More)
2. Extinct 3. Medusalem 4. Domina 5. The Last of Us 6. Malignia 7. Funeral Bloom 8. A Dying Breed 9. The Future Is Dark 10. La Baphomette
Πέρυσι τους είδα για πρώτη φορά ζωντανά (ξέρω, άργησα… αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ). Ενθουσιάστηκα με τα άγρια φωνητικά του Fernando Ribeiro και τη γοτθική ατμόσφαιρα των τραγουδιών των Moonspell. Περίμενα με ανυπομονησία τη νέα τους δουλειά, μου είχαν λείψει οι βρυχηθμοί, ρε παιδάκι μου. Αυτές οι κραυγές που σου τσιτώνουν την τρίχα. Η σκοτεινή μουσική που σε αγκαλιάζει.
Το “Extinct” όμως δεν είναι σκοτεινό, είναι ένα άλμπουμ που τα φωνητικά είναι καθάρια… Eντάξει, έχει και σε κάποιες φάσεις τις γνωστές μπρουταλιές του Fernando και η μουσική διαφορετική, πιο μελωδική, πιο μεστή, πιο metal και λιγότερο goth. Θα μου πεις “σε χάλασε”; Καθόλου όμως! Δεν νομίζω να με χαλάσει ποτέ όποιο πείραμα και αν κάνουν (μόνο λαϊκά μην παίξετε, παίδες, διότι δαγκώνω). Ξέρουν να γράφουν μουσική και να πειραματίζονται, να μην παραμένουν στάσιμοι, ο Fernando ξέρει να χειρίζεται τη φωνάρα του με τον καλύτερο τρόπο. Και παρόλο που τα "Alma Mater" και το "Vampiria" είναι βαθιά χαραγμένα μέσα μου και πάντα βρίσκονται στο mp3 μου, επέλεξα από το νέο άλμπουμ τα νέα μου κολλήματα αν θέλετε... Το "Domina", το "The Last Of Us", το "Funeral Bloom" και το "Breathe (Until We Are No More)", στο οποίο το ρεφραίν κολλάει στον εγκέφαλο κατευθείαν και το μουρμουράς για ώρες μετά και τελευταίο το "A Dying Breed", όπου τα ουρλιαχτά του Fernando σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο. Ετοιμάζονται, είναι σε περιοδεία, δεν είμαι σίγουρη. Θα ήταν χοντρό να θέλω να τους ξαναδώ; Να ακούσω το νέο άλμπουμ ζωντανά; Ό,τι και αν είναι εγώ θέλω να τους ακούσω! Μέχρι τότε ξαναπατώ το play για να ακούσω άλλη μια φορά το "Extinct". Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.