Πώς θα ήταν άραγε αν το μόνο που μας είχε απομείνει ήταν οι σκέψεις και οι αναμνήσεις; Πώς θα ήταν άραγε αν απλά υπήρχαμε, χωρίς να ζούμε; Πώς θα νοιώθαμε αν είχαμε δώσει τη ζωή μας χωρίς λόγο, απλά για να στηρίξουμε τα συμφέροντα κάποιων άλλων; Πώς θα νοιώθαμε όταν χάναμε τα πάντα για χάρη κάποιου πολέμου που δεν επιλέξαμε;
Ζωντανοί νεκροί… Αυτό θα νοιώθαμε. Έρμαια ανθρώπων που δεν μας υπολογίζουν, δεν μας σέβονται και φυσικά δεν δρουν για το καλό μας αλλά για ίδια οφέλη. Ξεκάθαρα, θα ήμαστε οι στρατιώτες σε μια παρτίδα σκάκι. Τα πιόνια που κανείς δεν προσέχει και πέφτουν πρώτα, για να υπάρξει χώρος στη σκακιέρα να κινηθούν πύργοι, άλογα, αξιωματικοί, βασιλείς. Σε ένα τέτοιο κόσμο ζούμε, ακόμα και τώρα που οι πόλεμοι έχουν «θεωρητικά» σταματήσει. Και λέω θεωρητικά, γιατί πάλι πόλεμο έχουμε αλλά οικονομικό πια. Χώρες καταρρέουν, άνθρωποι εξαθλιώνονται, για να γεμίσουν οι τσέπες κάποιων.
Διαβάστε περισσότερα στο www.noizy.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου