Το El Convento Del Arte είναι ένας χώρος όπου η τέχνη ξεδιπλώνεται. Μπαίνοντας έχεις την αίσθηση ότι ανοίγεις το χρονοντούλαπο και μεταφέρεσαι πίσω στο χρόνο. Έχει κάτι από το glamour και τη φινέτσα ταινιών του παρελθόντος. Σε μαγνητίζει. Εκεί λοιπόν, την Πέμπτη που μας πέρασε, σε αυτό το μαγικό χώρο παρακολούθησα το μονόλογο «Όταν η Marylin Monroe μένει μόνη», με την Ερωφίλη Κόκκαλη, σε σκηνοθεσία Πέμης Ζούνη.
Μια ντιζέζ αριβάρει μπροστά μας για να φλερτάρει με το Hip-Hop μοτίβο και ξεκινά το νούμερό της. Καθώς αυτό τελειώνει, η performer ξεκινά να ασχολείται με το είδωλό της, τη Μέριλιν. Ξεκινούν καυστικά σχόλια, λεπτομέρειες της ζωής της, καθώς και συμπεριφορές που κάνουν τη γυναίκα είδωλο να δείχνει μια κακομαθημένη ή ακόμα και καβαλημένη… ελέω της επιτυχίας; Άλλωστε πόσες φορές έχουμε παρακολουθήσει τραβηγμένες συμπεριφορές από άλλους αστέρες του Χόλυγουντ; Για εμάς τους κοινούς θνητούς, που δεν έχουμε καμία σχέση με το συνάφι, όλα αυτά προκαλούν απορίες και ίσως πικρόχολα σχόλια κατά των αστέρων που μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορούμε να καταλάβουμε από πού προέρχονται αυτές οι συμπεριφορές και τι πρεσβεύουν. Πίσω όμως από την εικόνα που έχουμε σχηματίσει, βρίσκεται ένας άνθρωπος με σάρκα και οστά, με συναισθήματα, όνειρα και ναι, με φιλοδοξίες. Όταν φτάνει κάποιος/κάποια σε εκείνο το βάθρο της νίκης, εμείς οι θνητοί θεωρούμε ότι αυτός, αυτή, τα έχει όλα. Μα για να φτάσει κάποιος μέχρι εκεί, έχει ισοπεδώσει τις επιθυμίες του, έχει κάνει τον εαυτό του κομμάτια και μοιράζει μια εικόνα που εμείς οι ίδιοι θέλουμε να βλέπουμε σε αυτόν.
Διαβάστε περισσότερα στο www.noizy.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου