Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

LiVE! Iron Maiden, Airbourne, Lord Of The Lost @ OAKA

 


  Η πολυαναμενόμενη συναυλία της χρονιάς στέφθηκε με επιτυχία, όσον αφορά την απόδοση των τριών υπέροχων μπαντών, την τρέλα του κόσμου και την προσέλευση (σαράντα πέντε χιλιάδες λαού). Δεν υπήρξε επιτυχία όμως από πλευρά διοργάνωσης. Μπαίνοντας στο χώρο του standing B, παρατήρησα μετά λύπης μου τα γνωστά κάγκελα, που χωρίζουν το standing A από το standing B. Στο μεγαλύτερο μήκος, κατά μήκος πάντα, υπήρχαν τα ταμεία και τα stand με τις μπύρες. Πρώτο φάουλ. Οι άνθρωποι που πήγαν να παρακολουθήσουν τη συναυλία στο standing B, για ποιον λόγο έπρεπε να βλέπουν τα κτίσματα αυτά και όχι τη σκηνή; Προσπαθώ να σκεφτώ θετικά και λέω εντάξει, έτσι και αλλιώς η σκηνή είναι πάρα πολύ μακριά, σαν μυρμήγκια θα τους βλέπουμε, ευτυχώς όμως που υπάρχουν τα video wall αριστερά και δεξιά. Θα πάρουμε οπτική επαφή από αυτά. Μάταια περίμενα να ανοίξουν τα videowall στους Lord Of The Lost και τους Airbourne. Σημειωτέον ότι ήμουν εκεί από τις πέντε το απόγευμα για να απολαύσω όλη αυτή την πολυδιαφημισμένη συναυλία. Μόνο ήχο είχαμε. Πολύ καλός, άριστος, αλλά μόνο ήχος. Δεν είδαμε τίποτα, δεν αντιληφθήκαμε τη ζωντάνια αυτών των δυο πολύ δυνατών συγκροτημάτων, που είχαν έρθει και για πρώτη φορά στη χώρα μας.

   Μάθαμε ότι έδωσαν απίστευτες σκηνικές παρουσίες, από φίλους που κάθονταν στο standing A. Το πιστεύω και μπράβο τους, αλλά στους υπολοίπους γιατί μας απαγορεύτηκε να το βιώσουμε; Είναι λογικό όταν πας σε ένα φεστιβάλ – συναυλία, λόγω του μεγάλου χώρου, να μην έχεις οπτική επαφή με τη σκηνή. Για αυτό υπάρχουν οι οθόνες, για να μπορείς να δεις και να ακούς. Αλλιώς γιατί να μην κάτσεις σπίτι σου και να βάλεις στο YouTube την τελευταία συναυλία της όποιας μπάντας, να ανοίξεις το ψυγείο σου και να βγάλεις μπύρες και να το ευχαριστηθείς; Πας σε μια συναυλία για να πάρεις όλο το feeling και το ακουστικό και το οπτικό. Αυτό δεν μας το επέτρεψε η διοργάνωση. Οπτική επαφή είχαμε μόνο με τους αγαπημένους Maiden, που για άλλη μια φορά μας κατέπληξαν. Είχαν στήσει ένα εκρηκτικό show από όλες τις πλευρές. Δεν στέκομαι στις γκρίνιες για το setlist, το τι θα ακούσουμε το ξέραμε μήνες πριν. Αυτά τα τραγούδια ήθελαν να παίξουν και αυτά έπαιξαν. Γούστο τους και καπέλο τους. Όσοι ήθελαν να ακούσουν άλλα τραγούδια… Καλά… Προτείνω σε αυτούς που ήθελαν να ακούσουν «άλλα τραγούδια», να τους κλείσουν πριβέ και να τους στείλουν και το δικό τους setlist.

   Πάμε παρακάτω τώρα, στις φωτοβολίδες και στον χαμό που έγινε. Δεύτερο φάουλ της διοργάνωσης. Για να μπήκαν αυτά μέσα, κάποιος τα άφησε. Εμένα με έψαξαν την ώρα που μπήκα. Μετά; Λόγω μεγάλης προσέλευσης δεν έκαναν έλεγχο; Δεν ξέρω, αλλά μάλλον κάτι τέτοιο θα συνέβη.

   Σας χάλασε που μίλησε έτσι ο Bruce; Αλήθεια τώρα; Περάστηκε κάτι παράνομο και επικίνδυνο για όλους στον χώρο και αντί να ρίξετε καμιά φάπα όσοι ήσασταν δίπλα σε αυτά τα ανεγκέφαλα, τα υποστηρίζετε; Παντού υπήρχαν οικογένειες με παιδάκια, που είχαν έρθει να δουν τη συναυλία. Αυτούς ποιος τους σεβάστηκε; Τη μπάντα, που πολύ λογικά δεν θέλει κάτι τέτοιο, γιατί δεν τη σέβεστε; Άλλωστε είχαν ετοιμάσει ένα σκασμό πράγματα για μας. Τι παραπάνω θα έκαναν οι φωτοβολίδες σας; Εδώ κάνετε τσαμπουκάδες μπροστά από ένα φανάρι, αν κάποιος αργήσει να ξεκινήσει μόλις ανάψει πράσινο. Εκεί βρήκατε να το παίξετε μπλαζέ; Τώρα σας χάλασε το image που είχατε πλάσει για τους Maiden, με τις δηλώσεις ενός ανθρώπου που φυσικά και είχε κάθε δικαίωμα να τις κάνει, από τη στιγμή που δεν σέβεστε αυτόν αλλά και τους υπόλοιπους γύρω σας.

   Όλα ξεκινούν από την παιδεία και την ατομική ελευθερία, να ξέρετε και δυστυχώς στη χώρα μας αυτά λείπουν. Μάθετε να σέβεστε τους γύρω σας. Η ελευθερία σας σταματά εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Συνέντευξη με τους Spitfire στο noizy.gr

Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος)   Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει!   Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.

Η Διαδρομή

Η Διαδρομή Του Γιώργου Παπακωνσταντή Εκδόσεις Λιβάνη    Ο Άγγελος, ένας άνδρας σχετικά επιτυχημένος, όταν μαθαίνει ότι είναι σοβαρά άρρωστος και οι γιατροί του δίνουν τέσσερις με πέντε μήνες ζωής, αντί να προσπαθήσει να θεραπευτεί, φεύγει για ένα μοναχικό ταξίδι στην Ευρώπη, αλλά στην πραγματικότητα ξεκινά ένα ταξίδι μέσα του, στο παρελθόν και στις σκέψεις του, κάτω από την πίεση ότι η ζωή του τελειώνει.    Στο ταξίδι αυτό επανέρχονται και «συγκρούονται» ξανά οι δυο μεγάλες αγάπες της ζωής του, επαναφέροντας τα βασικά διλήμματα ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω.    «Η Διαδρομή» είναι μια περιπλάνηση ανάμεσα στους απολογισμούς της ζωής και στην καταλυτική επίδραση του έρωτα μπροστά στον χρόνο που τελειώνει. Μια αναδρομή σε σκέψεις, σχέσεις και συναισθήματα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να δημιουργήσει καινούρια θέληση για ζωή.    Ένα ταξίδι στο παρελθόν για άντληση δύναμης για το μέλλον.  Ένα ταξίδι στην Ελπίδα. Λίγα λόγια για το συγγραφέα    Ο Γιώργος Παπακων

Sabaton, Accept, Twilight Force LiVE @ Piraeus 117 Academy

   Αυτό το live το περίμενα πολύ καιρό. Οι Sabaton είναι μια μπάντα που μας έχει κερδίσει με το πείσμα της, τη μεθοδικότητά της και την αγάπη της για την ιστορία και ιδιαίτερα για την ιστορία της χώρας μας. Όσο για τους Accept, τα λόγια φαντάζουν λίγα μπρος σε αυτούς τους θρύλους του metal. Όταν επισκέπτονται τη χώρα είναι για εμάς εθνική γιορτή. Μεγαλώσαμε μαζί τους, περπατήσαμε τα μονοπάτια της μουσικής τους, γαλουχηθήκαμε με τις μελωδίες τους. Τώρα για τους Twilight Force, ήτο για μένα διακαής πόθος να τους δω ζωντανά, να ανακαλύψω τη μουσική τους και να επιβεβαιώσω την αρχική μου γνώμη ότι αυτά τα παιδιά πατάνε σταθερά και κινούνται προς την κορυφή. Διαβάστε περισσότερα στο  noizy.gr