Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Batman 2022

 


Μια ακόμα ταινία με τον αγαπημένο σούπερ ήρωα Batman στη μεγάλη οθόνη. Αυτή τη φορά το ρόλο τον έχει ο Robert Pattinson. Η σκηνοθεσία είναι του  Matt Reeves που έβαλε και δάχτυλο στο σενάριο παρέα με τον νοβελίστα Peter Craig, συγγραφέα των «The Hunger Games: Mockingjay», «Bad Boys for Life», «Blood Father», «12 Strong», «The Batman» και «Top Gun: Maverick and The Town». Καλό το team δεν λέω και το casting αλλά η ταινία βγήκε αρκετά μελαγχολική και στωική. Ναι, εντάξει, ο Bruce Wayne είναι σε μια περίεργη φάση. Πιστεύει ότι το Gotham δεν σώζεται με τίποτα. Δεν μπορεί να είναι σε δεκαπέντε σημεία ταυτόχρονα και μάλλον όλο αυτό το κυνηγητό χωρίς ουσία τον έχει μαυρίσει. Από την άλλη άμα χάνουν τη πίστη τους ρε παιδιά οι σούπερ ήρωες κλάφτε τα που λένε.

Η ιστορία βασίζεται στον Riddler(Paul Dano) που ξεκινά με πολιτικούς φόνους θέλοντας να «καθαρίσει» την κοινωνία του Gotham από τα αποβράσματα. Ναι καλά ακούσατε, οι πολιτικοί είναι υπεύθυνοι για σχεδόν όλα τα δεινά αφού για να γεμίσουν τις τσέπες τους καταστρατηγούν τα πάντα και τους πάντες προς όφελος τους. Δεν ενδιαφέρονται για το κοινό καλό, για τον πολίτη και ο Riddler «αναλαμβάνει» να «καθαρίσει» το τοπίο. Σε κάθε δολοφονία αφήνει και μια κάρτα για τον Batman. Ένας γρίφος που δίνει στοιχεία για την επόμενη δολοφονία και το γιατί ο Riddler έχει επιλέξει το θύμα.

Η ταινία έχει αργή δράση, πολλά κενά που καλύπτονται από μουσική. Τόση μουσική που σε ζαλίζει, δεν βοηθάει το αποτέλεσμα. Η κατεύθυνση είναι πιο μελοδραματική. Να μπει ο θεατής στον άνθρωπο Bruce και όχι στον ήρωα αλλά κάνει συνεχώς κοιλιά με αποτέλεσμα να κουράζει το θεατή. Η διάρκεια της ταινίας είναι μεγάλη. Με μιάμιση αντί τρεις ώρες ίσως να είχε καλύτερη αποδοχή από το κοινό. Just a thought

Ο Robert Pattinson έχει αυτό το σκοτεινό βλέμμα που χρειαζόταν ο σκηνοθέτης αλλά δεν τον ένοιωσα ως Batman καθόλου. Περισσότερο μου έφερνε προς ένα θλιμμένο νέο που τραβούσε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό. Ο Pattinson είχε πει για τον χαρακτήρα του: "Ο Μπρους έχει εμμονή να είναι ο Μπάτμαν. Δεν έχει ξεπεράσει το 10χρονο αγόρι που, στο μυαλό του, άφησε τους γονείς του να πεθάνουν. Για αυτόν, το να είναι ο Μπάτμαν είναι σαν ένα περίεργο είδος θεραπείας. Νομίζει ότι αυτός είναι ο τρόπος που μπορεί να σώσει τον εαυτό του, ζώντας ως Μπάτμαν, χωρίς συναισθηματικές αποσκευές. Έχω πάντα την εντύπωση ότι θέλει να συνεχίσει να αναδημιουργεί τη νύχτα που πέθαναν οι γονείς του. Στο μυαλό του, κάθε άτομο που πολεμάει είναι το άτομο που σκότωσε τους γονείς του». Μέρος αυτού που είπε όντως φάνηκε στη ταινία αλλά δεν είχε δύναμη και προοπτικές με τον τρόπο που το χειρίστηκαν.

Η Zoe Kravitz ως Selina Kyle, Catwoman wannabe. Παιδιά, με μερικές γάτες δεν γίνεται δουλειά. Η κοπέλα έπαιξε μια χαρά, ο ρόλος όμως ήταν απλά αδιάφορος. Μήτε ο Colin Farrell στο ρόλο του Penguin κατάφερε να «σηκώσει» τη ταινία. Ο μόνος σωστά τοποθετημένος χαρακτήρας ήταν ο  Lt. James Gordon όπου ο Jeffrey Wright πραγματικά άστραψε.

Είναι λυπηρό να έχεις τόσο καλούς ηθοποιούς και να μην το εκμεταλλεύεσαι. Η ευθύνη αφορά τη σκηνοθεσία. Οι ηθοποιοί εκτελούσαν εντολές, δεν τους καταλογίζω τίποτα. Πάλεψαν αλλά δεν κατάφεραν μας κερδίσουν. Δεν ξέρω ποιο ήταν το budget αλλά σίγουρα θα μπορούσαν να κάνουν χίλιες φορές καλύτερη δουλειά.  


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Συνέντευξη με τους Spitfire στο noizy.gr

Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος)   Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει!   Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.

Η Διαδρομή

Η Διαδρομή Του Γιώργου Παπακωνσταντή Εκδόσεις Λιβάνη    Ο Άγγελος, ένας άνδρας σχετικά επιτυχημένος, όταν μαθαίνει ότι είναι σοβαρά άρρωστος και οι γιατροί του δίνουν τέσσερις με πέντε μήνες ζωής, αντί να προσπαθήσει να θεραπευτεί, φεύγει για ένα μοναχικό ταξίδι στην Ευρώπη, αλλά στην πραγματικότητα ξεκινά ένα ταξίδι μέσα του, στο παρελθόν και στις σκέψεις του, κάτω από την πίεση ότι η ζωή του τελειώνει.    Στο ταξίδι αυτό επανέρχονται και «συγκρούονται» ξανά οι δυο μεγάλες αγάπες της ζωής του, επαναφέροντας τα βασικά διλήμματα ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω.    «Η Διαδρομή» είναι μια περιπλάνηση ανάμεσα στους απολογισμούς της ζωής και στην καταλυτική επίδραση του έρωτα μπροστά στον χρόνο που τελειώνει. Μια αναδρομή σε σκέψεις, σχέσεις και συναισθήματα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να δημιουργήσει καινούρια θέληση για ζωή.    Ένα ταξίδι στο παρελθόν για άντληση δύναμης για το μέλλον.  Ένα ταξίδι στην Ελπίδα. Λίγα λόγια για το συγγραφέα    Ο Γιώργος Παπακων

Sabaton, Accept, Twilight Force LiVE @ Piraeus 117 Academy

   Αυτό το live το περίμενα πολύ καιρό. Οι Sabaton είναι μια μπάντα που μας έχει κερδίσει με το πείσμα της, τη μεθοδικότητά της και την αγάπη της για την ιστορία και ιδιαίτερα για την ιστορία της χώρας μας. Όσο για τους Accept, τα λόγια φαντάζουν λίγα μπρος σε αυτούς τους θρύλους του metal. Όταν επισκέπτονται τη χώρα είναι για εμάς εθνική γιορτή. Μεγαλώσαμε μαζί τους, περπατήσαμε τα μονοπάτια της μουσικής τους, γαλουχηθήκαμε με τις μελωδίες τους. Τώρα για τους Twilight Force, ήτο για μένα διακαής πόθος να τους δω ζωντανά, να ανακαλύψω τη μουσική τους και να επιβεβαιώσω την αρχική μου γνώμη ότι αυτά τα παιδιά πατάνε σταθερά και κινούνται προς την κορυφή. Διαβάστε περισσότερα στο  noizy.gr