 | Data
Κυκλοφόρησε 2016
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στιςΣάββατο, 02 Απριλίου 2016 Είδος Heavy Metal Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2016 Εταιρία Nuclear Blast |
Review
1. Tsar
2. Self Blinded Eyes 3. Darkness 4. Hands Are Tied 5. Children Of The Future 6. No More Shadows 7. Nevermore 8. Reign Of Madness 9. Flames Of Fate
Τι αλμπουμάρα είναι αυτή! Μπορεί ο Victor να πέταξε μακριά από τους Rage αλλά ειλικρινά, με το άλμπουμ που άκουσα, δεν το μαλώνω άλλο. Η πολυπλοκότητα των μουσικών συνθέσεων, η βαρβαρότητα των φωνών, το αναπόφευκτο κοπάνημα του κεφαλιού, κοινώς head banging till your head collapses και η ρωσική ιστορία να περνά με ζωντανές εικόνες.
Το άλμπουμ είναι απλά σαρωτικό, έχει περάσει σε άλλο επίπεδο μέταλ αυτή η μπάντα. Ξεκάθαρα θα είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς! Εννέα τραγούδια που σπέρνουν επιθετικότητα, άνετα κολλάνε στο μυαλό σας για μέρες οι στίχοι. Μου άρεσε από την αρχή το «Self Blinded Eyes», μάχιμο, δυνατό, γρήγορο και με ένα επικό ρεφρέν να στολίζει! Στο «Hands Are Tied» μαθαίνεις την ιστορία του Ιβάν του Τρομερού, βρίσκεσαι σε μια άλλη διάσταση και με τα χέρια δεμένα… παρακολουθείς. Η μουσική και οι φωνές σε πηγαίνουν μέχρι την πόρτα του παραδείσου. Και περνάω στο «Children Of The Future», με συμφωνική μελωδία στην αρχή και μετά να γίνει του power ο χαμός, κάπου εκεί μύρισε και Ανατολή. Πολύπλοκη η σύνθεση αλλά οι μπρουταλοφωνές έρχονται και τα ισιώνουν όλα. Λάτρεψα το «Reign Of Madness», είναι πιο πολύ στα δικά μου «κυβικά» ακούσματα, hard rock, metal, τσαλίμια κιθαριστικά και μια τόσο ευθεία στιβαρή φωνή να αγκαλιάζεται ερωτικά με τη γυναικεία. Κόλαση εντελώς! Ετοιμαστείτε για μουσική εμπειρία, ετοιμαστείτε για ώρες ψυχανάλυσης και ανάλυσης του συγκεκριμένου διαμαντιού. Θα τους δούμε live ερωτώ; Απάντηση ξέρω, δύσκολα θα πάρω… Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.