Μπαίνεις στο χώρο και στη σκηνή βρίσκεται ένα σεντόνι με διάσπαρτα τριαντάφυλλα πάνω του. Η βραδιά είναι αφιερωμένη στη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου αλλά και στους Χαλίλ Γκιμπράν, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Είναι αφιερωμένη σε αυτούς που κυνηγήθηκαν για εκείνα που πίστευαν και έγραφαν. Μια πολυθρόνα σκεπασμένη με το σεντόνι «αναπνέει», η κίνηση είναι ανατριχιαστική, τα λιγοστά φώτα και ο καπνός λειτουργούν σαν ένα σώμα. Μια γυναίκα θυμάται, νοσταλγεί, περιμένει τη χαμένη αγάπη της. Η φθορά, ο έρωτας, η μοναξιά, η καταπίεση, η ελπίδα, ο θάνατος, όλα περιγράφονται ζοφερά μέσα από τις χορευτικές και υποκριτικές κινήσεις της ηρωίδας. Ο άνδρας, μια οπτασία, ίσως μια θύμηση, μια ανάγκη ή ένα φάντασμα που έρχεται και φεύγει. Στοιχειώνει το χώρο και την ψυχή της. Περιμένει τη λύτρωση σε όποια μορφή κι αν έρθει. Στο μονόλογο αυτό δεν έχουμε να κάνουμε με μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας όπως στο πρωτότυπο, αλλά με μια νέα κοπέλα. Έναν άνθρωπο «θαμμένο» σε μνήμες που παλεύει να κρατηθεί από οποιαδήποτε «κλωστή». Καταθέτει τον εαυτό της, τους φόβους, τις ανασφάλειες, τα όνειρα που παραμένουν όνειρα και συχνά μονολογεί…
Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου.
Το ξέρω πώς καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί...
Διαβάστε περισσότερα στο www.noizy.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου