 | Data
Κυκλοφόρησε 2016
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στιςΣάββατο, 11 Ιουνίου 2016 Είδος Heavy Metal Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2016 Εταιρία Nuclear Blast |
Review
1. Freja's Choice
2. Varangian 3. Forged In Iron - Crowned In Steel 4. Born For Battle (Black Dog Of BrocΓliande) 5. Master Of The Land 6. Last One To Fall 7. Frost And Fire 8. Hugr (Instrumental) 9. Every Day There's A Battle To Fight
Όταν σκάνε τέτοια βάρβαρα άλμπουμ για review είναι η καλύτερή μου. Αφήστε που έχω τάσεις εθισμού σε τέτοια άλμπουμ. Να ρέει βαρβαρικό metal, φωνή να σε ανατριχιάζει και η διάθεση να φτάνει στα ουράνια. Το σπαθί μου παίρνω και έφυγα ένα πράμα. Όσο για τους GRAND MAGUS, ένα θα σας πω. Τι μπαντάρα! Σουηδοί, επικοί και τρεις! Αυτό πού το πάτε;
Ξεκινούν με το «Freja's Choice» και διαχέεται στο δωμάτιο η μεταλλοσύνη σε όλο της το μεγαλείο (δεν θα τη βγάλω καθαρή σκέφτομαι, θα κολλήσω άγρια). Γυρνάνε πίσω στη χρυσή δεκαετία του metal και σε κοπανούν ανελέητα. Νόμιζα θα πάρω ανάσα; Νόμιζα! Τη κομματάρα το «Varangian», πολεμικό, αγριεμένο και καταπληκτικό. Ρε, τι φτιάξανε! Τους αποκαλούν νέους Manowar και όχι άδικα, ειδικά τώρα που οι θρύλοι λένε να πέσουν στη σύνταξη, οι οπαδοί αυτού του είδους θα παίρνουμε γερές δόσεις από GRAND MAGUS.
Περνάμε στο «Forged In Iron - Crowned In Steel», πωρωτικό από άκρη σε άκρη... Viking metal, παιδιά, τι να σχολιάσω εγώ τώρα; Εθιστικό απλά. Το headbanging ξεκινά με το «Born For Battle (Black Dog Of BrocΓliande)», τοιμαστείτε, πάμε πόλεμο λέμε! Δυναμικό και απαιτητικό. Μεταλλοσύνη, επικούρα με τρελά γκάζια και τη φωνάρα του JB να στολίζει.
Κυρίαρχοι στο «Master Of The Land», θα εδραιώσουν για άλλη μια φορά τη θέση τους στο στερέωμα. «Last One To Fall»... Αν δεν έχετε πέσει μέχρι τώρα, θα σας ρίξει με τη βαρβαρότητά του. Όμορφες εναλλαγές στο ύφος, έχει μια υπέρτατη πολυπλοκότητα. Πιο light το «Frost And Fire», να πάρουμε μια ανάσα, βρε αδερφέ. Μελωδικότατο όμως κατά τα άλλα. Όσο για το Instrumental «Hugr», ένα ταξίδι στο μαγικό κόσμο των Vikings. Το άλμπουμ τελειώνει με το «Every Day There's A Battle To Fight» (τώρα κατάλαβα γιατί τους χαρακτηρίζουν νέους Manowar). Απόλυτα βάρβαρο και μελωδικό, σαν να βγήκε από τα πρώτα χρόνια των θρύλων. Ίσως να το ήθελα λίγο πιο βάρβαρο, αλλά και όπως είναι η ανατριχίλα είναι αναπόφευκτη. Καλά, ακόμα διαβάζετε; Τρέχουμε τώρα λέμε να το αγοράσουμε! Πώς θα γίνει άραγε που έχω τόσες ερωτήσεις για αυτό το καθηλωτικό τρίο; Εισηγούμαι συνεντεύξεως άμεσα! Και ξυπνάω και τον Άγιο Βασίλη, διότι θέλω από τώρα το δώρο μου! Συναυλία στην Ελλάδα παρακαλώ και σύντομα! Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.