Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

House Of Cards

House Of Cards
Του Michael Dobbs
Εκδόσεις Λιβάνη


   «Τον Σέβονταν Όλοι Όσοι τον Γνώριζαν». Να μία ακόμη μνημειώδης γελοιότητα. Δεν είναι ο σεβασμός, αλλά ο φόβος το κίνητρο του ανθρώπου. Έτσι οικοδομούνται αυτοκρατορίες, έτσι ξεσπούν επανα-­στάσεις. Ο φόβος είναι το μυστικό των σπουδαίων ανθρώπων. Όταν ο άλλος φοβάται πως θα το συνθλίψεις, θα τον κονιορτοποιήσεις, είναι βέβαιο πως θα σε σεβαστεί. Ο ωμός φόβος είναι μεθυστικός, σαρωτικός, απελευθερωτικός. Και πάντοτε ισχυρότερος από το σεβασμό. Πάντοτε. 
Φράνσις Έρκχαρτ

   Η δύναμη του Έρκχαρτ δεν πήγαζε απευθείας από το δημόσιο αξίωμά του. Η αποστολή του ήταν απρόσωπη, κόπιαζε διαρκώς παρασκηνιακά. Ήταν ένας άνθρωπος που κινούταν στη σκιά. Προκειμένου να εξασφαλίζει το επιθυμητό αποτέλεσμα στις ψηφοφορίες, έπρεπε να γνωρίζει τα μυστικά των βουλευτών. Αυτά, με όλες τις αιχμηρές προεκτάσεις τους, συγκεντρώνονταν και διαφυλάσσονταν σε ένα μαύρο σημειωματάριο, κλειδωμένο σε χρηματοκιβώτιο, στο οποίο δεν είχε πρόσβαση ούτε καν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.

   Μια σκοτεινή ιστορία για την απληστία, τη διαφθορά και την ακόρεστη φιλοδοξία. Το House of Cards αποκαλύπτει ότι σε κάθε χώρα οι ίντριγκες και τα πάθη βασιλεύουν στους διαδρόμους της εξουσίας.

   Μια μοναχική χιονονιφάδα έπεσε από τον ουρανό. Όπως την ακολουθούσε με το βλέμμα του, ο Έρκχαρτ θυμήθηκε μια κουβέντα που του είχε πει ένας παλιός, πικρόχολος συνάδελφος, την εποχή που εκείνος πρωτοέμπαινε στη Βουλή, πως η ζωή στην πολιτική ήταν εξίσου ανώφελη με το να επενδύεις τις φιλοδοξίες σου πάνω σε μια χιονονιφάδα. Ένα πράγμα πανέμορφο. Που χανόταν στη στιγμή.

   «Αν κατανοήσεις την εξουσία, θα καταλάβεις πως κάποιες φορές απαιτεί και θυσίες», της είπε. «Αν καταλάβεις κι εμένα, θα αντιληφθείς πως έχω τη δυνατότητα να γίνω ένας εξαιρετικός ηγέτης, ένας ηγέτης που μια μέρα θα συγκαταλέγεται στους μεγάλους της ιστορίας. Κι αν καταλαβαίνεις τι σημαίνει αγάπη, Μάτι, εσύ ειδικά, περισσότερο από κάθε άλλον, θα μου δώσεις αυτή την ευκαιρία»…


Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Μάικλ Ντομπς, Λόρδος του Γουάιλι, γεννήθηκε το 1948 στο Χέρντφορσαϊρ της Μεγάλης Βρετανίας. Σπούδασε στη Σχολή Νομικής και Διπλωματίας Fletcher του Πανεπιστημίου Tufts, στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ, και αποφοίτησε με ΜΑ, MALD και PhD.
Το 1977 επέστρεψε στην Αγγλία και άρχισε να εργάζεται στο Λονδίνο για το Συντηρητικό Κόμμα.
Ήταν συνεργάτης της Μάργκαρετ Θάτσερ καθώς και του διαδόχου της Τζον Μέιτζορ.
Εκτός από το House of Cards (1989), έχει γράψει τα Play the King (1992) και The Final Cut (1994), με πρωταγωνιστή επίσης τον Φράνσις Έρκχαρτ.
   Είναι το πρώτο βιβλίο μιας καθηλωτικής τριλογίας γεμάτο φιλοδοξία, απληστία και διαφθορά. Ο Φράνσις, ύπουλος, αδίστακτος και επικίνδυνος, ξέρει όλα τα μυστικά και χειρίζεται τους ανθρώπους σαν μαριονέτες. Κινεί όλα τα νήματα και θέτει το σχέδιο σε εφαρμογή.  Ποιο είναι αυτό; Να καταστρέψει τους αντιπάλους του και να θέσει υποψηφιότητα για Πρωθυπουργός.

   Ο Michael Dobbs περάσει χρόνια ως δημοσιογράφος καλύπτοντας τη βρετανική πολιτική σκηνή και είναι ο καθόλα αρμόδιος να δώσει ζωή σε ένα τέτοιο βιβλίο που δείχνει ξερά και αμείλικτα την κοινωνία που ζούμε και τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται σε κάθε απόφαση ή νόμο.

   Άλλωστε το βιβλίο είναι τόσο δυνατό που ενέπνευσε τους ανθρώπους του Netflix να το μετατρέψουν σε σειρά που έχει σπάσει κόκκαλα. Αφού διάβασα το βιβλίο μπήκα στο τρυπάκι και εγώ να δω την σειρά. Παρόλο που η παραγωγή είναι εξαιρετική, το βιβλίο για μένα είναι το πιο δυνατό χαρτί.

   Όσοι ανεβαίνουν τα ψηλότερα δέντρα πρέπει να αποδεχθούν ότι γίνονται ευάλωτοι. Η φιλοδοξία απαιτεί θύματα. Η πολιτική απαιτεί θυσία. Τη θυσία των άλλων φυσικά.
Μαίρη Ζαρακοβίτη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Συνέντευξη με τους Spitfire στο noizy.gr

Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος)   Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει!   Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.

Η Διαδρομή

Η Διαδρομή Του Γιώργου Παπακωνσταντή Εκδόσεις Λιβάνη    Ο Άγγελος, ένας άνδρας σχετικά επιτυχημένος, όταν μαθαίνει ότι είναι σοβαρά άρρωστος και οι γιατροί του δίνουν τέσσερις με πέντε μήνες ζωής, αντί να προσπαθήσει να θεραπευτεί, φεύγει για ένα μοναχικό ταξίδι στην Ευρώπη, αλλά στην πραγματικότητα ξεκινά ένα ταξίδι μέσα του, στο παρελθόν και στις σκέψεις του, κάτω από την πίεση ότι η ζωή του τελειώνει.    Στο ταξίδι αυτό επανέρχονται και «συγκρούονται» ξανά οι δυο μεγάλες αγάπες της ζωής του, επαναφέροντας τα βασικά διλήμματα ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω.    «Η Διαδρομή» είναι μια περιπλάνηση ανάμεσα στους απολογισμούς της ζωής και στην καταλυτική επίδραση του έρωτα μπροστά στον χρόνο που τελειώνει. Μια αναδρομή σε σκέψεις, σχέσεις και συναισθήματα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να δημιουργήσει καινούρια θέληση για ζωή.    Ένα ταξίδι στο παρελθόν για άντληση δύναμης για το μέλλον.  Ένα ταξίδι στην Ελπίδα. Λίγα λόγια για το συγγραφέα    Ο Γιώργος Παπακων

Sabaton, Accept, Twilight Force LiVE @ Piraeus 117 Academy

   Αυτό το live το περίμενα πολύ καιρό. Οι Sabaton είναι μια μπάντα που μας έχει κερδίσει με το πείσμα της, τη μεθοδικότητά της και την αγάπη της για την ιστορία και ιδιαίτερα για την ιστορία της χώρας μας. Όσο για τους Accept, τα λόγια φαντάζουν λίγα μπρος σε αυτούς τους θρύλους του metal. Όταν επισκέπτονται τη χώρα είναι για εμάς εθνική γιορτή. Μεγαλώσαμε μαζί τους, περπατήσαμε τα μονοπάτια της μουσικής τους, γαλουχηθήκαμε με τις μελωδίες τους. Τώρα για τους Twilight Force, ήτο για μένα διακαής πόθος να τους δω ζωντανά, να ανακαλύψω τη μουσική τους και να επιβεβαιώσω την αρχική μου γνώμη ότι αυτά τα παιδιά πατάνε σταθερά και κινούνται προς την κορυφή. Διαβάστε περισσότερα στο  noizy.gr