 | Data
Κυκλοφόρησε 2016
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στιςΣάββατο, 21 Μαΐου 2016 Είδος Power Metal Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2016 Εταιρία Pure Steel Records |
Review
1. Hammer Damage
2. Chaco Canyon (Sun Dagger) 3. Cry Havoc 4. Eulogy For A Warrior 5. Knights 6. Hellas 7. Caligula 8. Era Of Crisis 9. A.F.U. Με τη δοκιμασμένη συνταγή μελωδικού και δυναμικού μέταλ, οι Omen κυκλοφόρησαν νέα δουλειά μετά από δεκατρία χρόνια. Το άλμπουμ ήταν να κυκλοφορήσει το 2012, προέκυψε τυφώνας που προκάλεσε πολλές ζημιές στο σπίτι του Kenny, το οποίο λειτουργούσε και ως στούντιο των Omen, παρουσιάστηκαν τεχνικά προβλήματα με τη μίξη και το mastering του άλμπουμ και η κυκλοφορία αναβλήθηκε μέχρι να αποκατασταθούν οι ζημιές και να μπορούν να τελειώσουν σωστά το άλμπουμ. Βασισμένο σε μύθους, ιστορικά δρώμενα, πολέμους και ζοφερή πραγματικότητα, ξεκινούν με πείσμα με το «Hammer Damage». Σε κερδίζουν αμέσως, έχουν αυτή τη βαρβαρότητα της νιότης και τη σιγουριά των χρόνων στο κουρμπέτι.
Μπορεί να τους βρήκε τυφώνας αλλά αυτό δεν ήταν δυνατόν να τους σταματήσει. Η αγάπη για τη μουσική και το πάθος της δημιουργίας τους έκαναν να πεισμώσουν και να παραδώσουν μια εξαιρετική δουλειά.
Ξεχώρισα το «Eulogy For A Warrior», το «Knights” και το «Hellas». Είναι τα πιο συνταρακτικά τραγούδια του άλμπουμ. Μέσα από την πληθώρα των μουσικών στοιχείων, την επικούρα που ξεχειλίζει, την powerιά που ξετινάζει και τη φωνή που έρχεται και κουμπώνει απίστευτα τέλεια πάνω. Είναι παλιές καραβάνες στο μέταλ, παρόλα αυτά συνδυάζουν το κλασσικό και ανυπέρβλητο power με φρέσκιες μελωδίες και παραδίδουν ένα αποτέλεσμα εκπληκτικό. Οι φαν του μέταλ θα γυρίσουν πίσω στο χρόνο και θα δελεαστούν για άλλη μια φορά από τη δύναμη των Omen. Δεν έχω μάθει τίποτα σχετικά με εμφανίσεις, κρατάω βέβαια και μικρό καλάθι όσο αναφορά την Ελλάδα. Ίσως βέβαια το χειμώνα να τους έχουμε παρέα σε κάποιο χώρο και να τους απολαύσουμε και από κοντά. Ποιος ξέρει; Απλά ελπίζουμε! Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.