 | Data
Κυκλοφόρησε 2016
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στιςΚυριακή, 13 Μαρτίου 2016 Είδος Heavy Metal Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2016 Εταιρία Frontiers Records |
Review
1.Devil in Me
2.Martyr 3.Starmaker 4.Burn This House 5.I Am Revolution 6.Blame It On Me 7.Already Dead 8.Curse the Day 9.Orange Glow 10.Heavy Crown 11.The Sickness
Μπήκε ο διάβολος μέσα μου σας λέω, έπαθα απανωτά εγκεφαλικά. Τι μπαντάρα είναι αυτή! Τι άλμπουμ έχω στα χέρια μου! Κλασσικό metal και όποιος αντέξει. Από το πρώτο τραγούδι «Devil In Me» μαγνητίστηκα, με κέρδισαν και δεν νομίζω να με χάσουν ΠΟΤΕ! Μάγκικο, αγριεμένο και μέσα στις αναμνήσεις μιας χρυσής εποχής. Και έρχεται το «Martyr» να σε ισοπεδώσει. Δυνατό, με ναζιάρικα φωνητικά και κιθάρες να σπάνε τα φράγματα.
Το «Starmaker» σου βγάζει τα πιο έντονα συναισθήματα, σε κυριεύει (έχει αυτή τη τσαχπινιά, ρε παιδάκι μου, που αγαπώ). Στο «Burn This House» σπέρνουν! Βάζουν φωτιά και τα κάνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη! Χτύπημα μέχρι τελικής πτώσεως στο «I Am Revolution», επαναστατούν τα παιδιά και εμείς μαζί τους. Αχαλίνωτο metal σε διαπερνά. Να σας πω για ρυθμό, για έμπνευση; Αρκεί να ακούσετε το «Curse The Day». Οι Last In Line δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και κερδίζουν το στοίχημα. Φυσικά και το όνομα προέρχεται από τον δεύτερο δίσκο του Dio, φυσικά και οι Vinny Appice, Jimmy Bain και Vivian Campbell παλιά μέλη της μπάντας του Ronnie θα σας τρελάνουν και φυσικά ο Andrew Freeman θα σας «βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι», είναι ταλεντάρα, είναι εκρηκτικός, είναι μορφή! Αν αυτή η μπάντα δεν έχει όλα τα υλικά για επιτυχία τότε ποια έχει; Άλλωστε ο «ειδικός» στις επιτυχίες, μιλάω για τον Πρόεδρο της Frontiers, είμαι σίγουρη ότι έχει βάλει και εδώ το χεράκι του.Λάτρεψα το «Heavy Crown», το μυαλό μου καλώς ή κακώς πήγε αμέσως στον Πατέρα του metal Ronnie James Dio, που πέταξε ψηλά και μας άφησε ορφανούς. Long Live The King! Αν ζητάτε κάτι να σας αναστατώσει, να βρεθείτε έρμαια των συγκινήσεων, αν ψάχνετε τραγούδια για να γραφτούν ανεξίτηλα στο μυαλό σας, αυτό το άλμπουμ έχει αρκετό υλικό. Αν θα τους δούμε ζωντανά; Μακάρι! Ελπίζω να βιώσουμε το πάθος και τη γοητεία τους και επί σκηνής. Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.