 | Data
Κυκλοφόρησε 2016
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στιςΣάββατο, 05 Μαρτίου 2016 Είδος Heavy Metal Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2016 Εταιρία Pure Steel Records |
Review
1. The Hammer
2. Enemy Within 3. In Our Image 4. Now 5. Soul Ιn Vain 6. Sinkhole 7. Live Τo See Τhe Glory 8. Forevermore 9. Wake Up
Είναι Καναδοί, παίζουν heavy metal της εποχής των Sabbath, η φωνή του τραγουδιστή σου φέρνει μνήμες Ozzy. Είχαν ξεκινήσει το ’80 αλλά διαλύθηκαν. Στη νέα σύνθεση μόνο ο Greg Boileau παραμένει από το αρχικό σχήμα.
Πρώτο άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους. Με ξάφνιασε όμορφα ο ήχος τους. Ξεκάθαρος και φτιαγμένος στο χθες, με πινελιές προοδευτικές. Το πιο αγαπημένο τραγούδι από το άλμπουμ για μένα είναι ξεκάθαρα το «Live To See The Glory». Έχει ένα χάσιμο, μια γλυκιά θαλπωρή και έναν προοδευτικό ήχο. Η φωνή το αγκαλιάζει σαν γάντι και το μυαλό δεν κάθεται στη θέση του, χάνεται και αυτό και ταξιδεύει. Old School Metal λοιπόν. Ξεκάθαρα. Στους λάτρεις των πρώτων εποχών των Sabbath, στους μεταγενέστερους μεταλλάδες, σε όλους όσους δεν βάζουν όρια και θέλουν να ακούσουν κάτι σωστό, κάτι διαφορετικό από τα τετριμμένα, για όλους αυτούς έχει γίνει αυτό το άλμπουμ. Το άλμπουμ σφύζει από ζωή και αναμνήσεις. «Wake Up» λοιπόν και ακούστε μια πολύ ωραία δουλειά. Υπάρχει το «The Hammer» για να σας «μερακλώσει» τουτέστιν να βγάλει το μεταλλά από μέσα σας. Το «Enemy Within» για τους πιο ροκάδες, το «Now» για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά, το «Soul In Vain» για τους πιο progressive. Όλοι θα βρουν ένα τραγούδι να ταυτιστούν. Ξέρω ότι σαν official video έχουν βγάλει το «The Hammer», αλλά τους προτείνω να κάνουν άλλο ένα με το αγαπημένο μου το «Live to See the Glory». Ήρθαν και θα μείνουν, τσεκάρετέ τους από τώρα, μην βρεθείτε σε λίγα χρόνια, που θα έχουν πιάσει κορυφή, να αναρωτιέστε πώς σας ξέφυγαν. Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.