 | Data
Κυκλοφόρησε 2014
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στις Πέμπτη, 27 Νοεμβρίου 2014 Είδος Hard Rock Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2014 Εταιρία Massacre Records |
Review
1. Unleashing The Hounds
2. Damage Dancers 3. Bashing Thru 4. Judgement Day 5. Passion Rules 6. Building A Monster 7. Whiteout 8. Back Alley Ruler 9. Ride The Dragon 10. Heading For Disaster 11. Vultures Are Waiting 12. Rise Up To The Storm Θέλετε ταραχή; Θέλετε δύναμη; Θέλετε αγριάδα; Θέλετε συνεχόμενο headbanging μέχρι τελικής πτώσεως; Αν ναι, είστε στο σωστό χώρο! Οι Gun Barrel σε αυτό το άλμπουμ σπέρνουν να πω; Διαλύουν να πω; Ό,τι και να σας περιγράψω, λίγο θα είναι! Δεν ξέρω γιατί περιγράφονται ως "Dirty Metal Rock’n’Rollers"… Να μιλήσω μαζί τους, να μου εξηγήσουν. Έφαγα κόλλημα με το "Judgement Day"! O Patrick έχει εκρηκτική φωνή! Όσο για τα γκάζια των Rolf Tanzius, Tomcat Kintgen και Toni Pinciroli, άλλο πράγμα! Ένα μείγμα σκληρού Rock που φτάνει μέχρι το κλασσικό Metal, ενώ κάπου στη στροφή καταλαβαίνεις ότι η επιρροή των Gun Barrel μπορεί να ξεκινά από το βασιλιά του Metal, φτάνοντας μέχρι τις βαθιές ρίζες του Hard Rock. Νομίζω ότι το hit του άλμπουμ είναι το "Damage Dancers", δυνατό, σκληρό, βαρύ. Στο "Passion Rules" δεν μπορείς να σταματήσεις το κεφάλι σου από το ρυθμικό headbanging! Το "Ride The Dragon" έχει μια περιπετειώδη μυρουδιά και έναν ξεσηκωτικό ρυθμό. Διαβάζοντας μια ανταπόκριση από συναυλία τους, πραγματικά ζήλεψα που δεν ήμουν εκεί. Είναι παθιασμένοι, έχουν ζωντάνια και γουστάρουν τρελά αυτό που κάνουν, ο κόσμος το λαμβάνει και γι αυτό και τα live τους πάντα είναι sold out! Ακούτε κύριοι, εσείς που καθορίζετε αν και πότε θα δούμε ένα καλό live; Αν όχι, πείτε μας, να ξεκινήσουμε, όπως πολύς κόσμος, να πηγαίνουμε στο εξωτερικό για να δούμε μια σωστή συναυλία. Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.