 | Data
Κυκλοφόρησε 2014
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στις Τρίτη, 06 Ιανουαρίου 2015 Είδος Heavy Metal Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2014 Εταιρία Pure Underground Records |
Review
1. Nobody Lives Forever
2. The World Is Dying
3. Into The Flame 4. Awaiting The Storm 5. The Endless Day 6. Screaming On The Edge 7. Trail Of Tears 8. Thunder Knows No Mercy
Η γειτονική χώρα μας έχει δώσει πολλά καλά metal άλμπουμ μέσα στο 2014. Οι Renegade όμως νομίζω ότι έχουν βγάλει το απόλυτο metal album! Εντυπωσιακή δουλειά, τέλεια παραγωγή και με μια φωνή Tate-ική θα έλεγα. Ναι, πραγματικά θυμίζει πολύ τις καλές στιγμές των Queensryche και του Tate.
Αν και οκτώ τα κομμάτια, είναι υπέρ του δέοντος χορταστικά. Ταχύτητα, ξύλο, μελωδία, επιθετικότητα και μεταλλική δύναμη συνδυάζονται σε αυτή τους τη δουλειά με απογειωτικά αποτελέσματα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τραγούδια, μου αρέσουν όλα. Απλά θα σας αναφέρω τα πιο δυνατά για μένα. Και για αλλαγή θα σας πω από το τέλος προς την αρχή. "Thunder Knows No Mercy", ο τίτλος του άλμπουμ, γερή μεταλλιά, με πινελιές βαριές και ικανό να σας κολλήσει στο κεφάλι για μέρες! "Screaming On The Edge", για τρελό headbanging, αδυσώπητο και με μια φωνή γεμάτη μπρουταλιές! "Into The Flame", ελαφρά πιο χαλαρό από τα άλλα, αλλά με καθαρόαιμη METAL διάθεση. Ίσως με αυτό και το "Nobody Lives Forever" να δέθηκα περισσότερο, διότι είμαι Queensryche-ική και μου έβγαλαν περισσότερα συναισθήματα. Όχι, δεν ξέρω από πεταλιές και ρίφια, ξέρω να απολαμβάνω ως καλός ακροατής αυτό που ακούω και θεωρώ ότι η μουσική και η φωνή πρέπει να σου βγάλουν εικόνες και συναισθήματα για να κολλήσεις και να συνεχίσεις να ακούς οποιαδήποτε μπάντα ή καλλιτέχνη. Οι Renegade μου χάρισαν ένα υπέροχο ταξίδι στη μουσική τους, έχουν και ταλέντο και πάθος και θα μας απασχολήσουν πολύ περισσότερο στο μέλλον. Άλλωστε πάνε για κορυφή! Και το αξίζουν! Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.