 | Data
Κυκλοφόρησε 2014
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στις Τετάρτη, 26 Νοεμβρίου 2014 Είδος Hard Rock Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2014 Εταιρία Frontiers Records |
Review
1. Hell Raising Women
2. Sound Of The Loud Minority 3. Outlaw 4. Girls Of The 80’s 5. I Missed The Mark 6. All Looks, No Hooks 7. Ain’t No Rest In Rock N’ Roll 8. Call To Action 9. Heroes Are Forever 10. Psycho City 11. Wrecking Ball Crew
Οι Crazy Lixx, πήραν το όνομά τους από το πρώτο παιχνίδι-κιθάρα που έπιασε στα χέρια του ο Danny Rexon. Ξεκίνησαν μια hard rock πορεία αλλά το Glam/Sleaze ήταν στο αίμα τους. Ποιος έχει αντίρρηση σε αυτό αφού οι Crazy Lixx αγαπήθηκαν και αγαπιούνται από όλο τον κόσμο! Οι φανατικοί οπαδοί των Motley Crew,Def Leppard, Warrant, Ratt, Skid Row και πολλών άλλων ακόμα πίνουν μπύρες στο όνομά τους και κάθε χρόνο όλο και περισσότερος κόσμος ασχολείται μαζί τους.
Το άλμπουμ τους "Crazy Lixx", είναι μια πανδαισία μουσικής και στίχων. Προσπάθησα αρκετές φορές, είναι η αλήθεια, να τ' ακούσω καθιστή... αλλά δεν τα κατάφερα! Είναι ξεσηκωτικοί, έχουν παλμό, δύναμη. Ένα τέλεια δουλεμένο άλμπουμ και ένας Danny απολαυστικός!
Διαβάζοντας τη βιογραφία του συγκροτήματος, μια ερώτηση θα κάνω... Μα καλά, αφού είχατε τέτοια φωνάρα γιατί ψάχνατε; Έχω λιώσει να ακούω τα "Hell Raising Women", "Girls Οf Τhe 80’s", " All Looks, No Hooks", "Heroes Αre Forever", βγήκε η κρυμμένη ποζερού από μέσα μου και τη βλέπω να μην εξαφανίζεται! Τσάμπα δηλώνω μέταλλο μου φαίνεται.
Αν με κοιτάζετε με απορία... μια δοκιμή θα σας πείσει. Αφήστε με τώρα... χοροπηδάω στους ρυθμούς του "Hell Raising Women". Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.