 | Data
Κυκλοφόρησε 2014
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στις Πέμπτη, 27 Νοεμβρίου 2014 Είδος Melodic Rock Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2014 Εταιρία Frontiers Records |
Review
1. Time To Let Go
2. How Will I Know 3. Shout Till You Wake Up 4. Can't Let Go 5. How Do You Sleep At Night 6. Over The Line 7. The Machine 8. Hold On To Love 9. Natalie 10. The Turning Point 11. My Waking Dream Τους θυμάστε; Είχαν έρθει το 2012 στη Θεσσαλονίκη και είχαν παίξει εκπληκτικά. Φέτος ανανεωμένοι και με νέο άλμπουμ ήρθαν να μας πάρουν τα μυαλά! Μια AOR μπάντα με απίστευτες τεχνικές και μια σπάνια φωνή κατάφερε το 2008 να κάνει το ντεμπούτο της. Στη τρίτη δισκογραφική τους δουλειά, το "Framework", μαγεύουν! Στηριγμένοι στην αγάπη τους για τη μουσική, στο πείσμα τους τόσα χρόνια να βγουν στο Rock στερέωμα, δίνουν για άλλη μια φορά τον καλύτερο τους εαυτό! Ώριμοι πλέον και ίσως πιο άγριοι, σε ένα άλμπουμ που πραγματικά χαίρεσαι να το ακούς! Απορώ που ψάχνατε τραγουδιστή παιδιά, ο Lars έχει στόφα και φωνή δυναμίτη. Μπορεί να συγκριθεί με μεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής και κάποιους, σας πληροφορώ, μπορεί να τους βγάλει και νοκ άουτ! Το άλμπουμ, δυνατό, όμορφα πλαισιωμένο και με αστείρευτη μελωδία, σε παρασέρνει. Ξεχώρισα τα "How Will I Know", "Shout Till You Wake Up", τα οποία είναι καθαρά hit τραγούδια, το "How Do You Sleep At Night", γλυκό και ποζέρικο, το "The Machine", γήινο και μελωδικό και το "Natalie", το πιο τρελό AOR , χορευτικό. Η αίσθηση που έχεις ακούγοντας το "Framework" είναι καθοριστική. Μια φρέσκια ματιά των Work Of Art σε κλασσικές και αγαπημένες στιγμές του AOR. Ενώ έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος έχει γυρίσει πίσω και χαμογελάς νοσταλγικά, βρίσκεις και όλες τις ενδείξεις ότι αυτό που ακούς τελικά είναι κάτι νέο και όχι αναμασημένη τροφή! Νομίζω ότι στη κοινότητα του AOR θα το αγαπήσουν πολύ και θα το έχουν σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη τους. Όσο για τους υπόλοιπους Ροκάδες και Μεταλλάδες, είμαι σίγουρη ότι δεν θα περάσει απαρατήρητο. Οι καλές δουλειές πάντα ακούγονται από όλους. Αν θα τους ξαναδούμε live στην Ελλάδα δεν ξέρω, το εύχομαι πάντως! Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.