 | Data
Κυκλοφόρησε 2014
Format CD Είδος Ενημερώθηκε στις Τρίτη, 06 Ιανουαρίου 2015 Είδος Heavy Metal Αριθμός δίσκων 1 Edition date 2014 Εταιρία Steel Gallery Records |
Review
1. Don't Let Go
2. Phoenix Rising 3. Hate What We Like 4. Universal Conspiracy 5. Eagles Fly Forever 6. Final Attempt 7. A Martyr's Death 8. Whisper In The Dark 9. Eyes Of The Snake 10. Blue Valley Shadow
Όταν βγαίνει ένα νέο άλμπουμ συνήθως κάνουμε αναδρομή στον εγκέφαλό μας και ενστικτωδώς το συγκρίνουμε με τα προηγούμενα. Εγώ δεν έχω αυτό το προνόμιο, δεν έχω ακούσει παλιότερή τους δουλειά, οπότε στα δικά μου μάτια και αυτιά ακούστηκαν σαν σύνολο για πρώτη φορά.
Καθαρός δυνατός metal power ήχος, βαρβατίλα σκέτη! Θέλετε να σας πω για τα φωνητικά; Mister Balakakis, τα έσπασες τα όρια για άλλη μια φορά! Έχετε δημιουργήσει ένα τρελό feeling στο άλμπουμ και μια μεταλλική επιθετικότητα που είχα καιρό να ακούσω.
Θα τολμήσω να πω ότι το άλμπουμ είναι ένα πάντρεμα παλιών ήχων με σημαντικά νέα ρεύματα. Η φωνή κουμπώνει τόσο καλά, σαν να ήσασταν όλοι μαζί από την ίδρυσή σας. Μια παρέα ζωντανή με βάρβαρο, μελωδικό και μεθυστικό ήχο! Ξεχώρισα το "Hate What We Like" με τρελά γρήγορους δυνατούς ήχους και τον Αλέξη να βαράει τη φωνή στον ουρανό και να σε στέλνει. Το "Eagles Fly Forever", που παίρνεις γερή δόση των παλιών ήχων, τα πλήκτρα σε ιδιαίτερο ρόλο να δίνουν μεγάλη έμφαση και οι κιθάρες να σε παρασύρουν σε άλλες εποχές. Το "Final Attempt", μουσική ξύλο, γερή επιθετικότητα και ο Άλεξ μελωδικός, απλά μαγεία! Και δεν θέλω χαζά επειδή είμαι και καλά κορίτσι και λογικά θα έχω μια κλίση στις μπαλάντες… Το "Whisper In The Dark" είναι εκπληκτικό! Τι, δεν με πιστεύετε; Ακούστε το και συζητάμε… Δέκα διαμάντια έχει αυτό το άλμπουμ για όλα τα γούστα. Η Ελληνική Metal σκηνή επιστρέφει δριμύτερη καθώς φαίνεται, παίδες. Καιρός ήτανε! Αλήθεια, κύριοι Fortress Under Siege, καλά μας πωρώσατε.. Live πότε θα κάνετε; Ανυπομονούμε να σας δούμε και επί σκηνής! (σ.α/σ: εγώ ξέρω, αλλά ΔΕΝ σου λέω. Θα πάω μόνος μου να τους δω!) Μαίρη Ζαρακοβίτη | |
Lead Me On… My Way! (Ή αλλιώς… κάτι σαν πρόλογος) Οι Spitfire μας συντροφεύουν εδώ και είκοσι επτά χρόνια περίπου και οι θύμησες είναι πολλές… παρά πολλές. Αν μάλιστα οι καντεμιές δεν ήταν περισσότερες, ίσως μάλιστα να μιλούσαμε τώρα για μία μπάντα φαινόμενο στον παγκόσμιο χάρτη του σκληρού Ροκ. Τι, εκπλήσσεστε; Καλά, δεν έχετε ακούσει το “First Attack”; Τότε, τι γκριμάτσες είναι αυτές; Τα πράγματα είναι πολύ απλά… Μιλάμε για ένα ντεμπούτο-φωτιά και για ένα σπουδαίο δίσκο (Die Fighting), που ήλθε να μας βρει το 2009… Είχα μιλήσει κι εγώ τότε με τον Ηλία, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, και έλεγα από μέσα μου πως μπορεί να ξορκίστηκε η ρημαδοκατάρα, μπορεί να μην χρειαστεί να περιμένουμε πάλι είκοσι-τόσα χρόνια για καινούργια δουλειά… Δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον στα παιδιά, κανείς δεν μπορεί να έχει φυσικά, πλην όμως ξέρω ότι αυτό το αεροπλάνο δεν θέλει να σταματήσει να πετάει! Η Μαίρη Ζαρακοβίτη συναντήθηκε με τους Spitfire και μας έφερε μια συνέντευξη-ποταμό.