ίχαμε τη χαρά και την τιμή να παρουσιάσουμε το νέο άλμπουμ του Βασίλη Μπαμπανιάρη, με τίτλο «Η Γέφυρα». Ένα άλμπουμ-διαμάντι, που χτυπά μέσα στην καρδιά σου. Φυσικό επόμενο να θελήσουμε να γνωρίσουμε τον άνθρωπο που κάνει τις ευαισθησίες του αλλά και τα συναισθήματά του μουσική. Βασίλη, σου ευχόμαστε τα καλύτερα!
Πώς ξεκίνησε η αγάπη με τη μουσική; Τι ζητούσες από αυτή, τι της έδωσες και τι συνεχίζεις να της δίνεις ακόμα;
Είναι μαγικός ο τρόπος που συνδέεσαι με τη μουσική. Υπάρχει μια ακατανίκητη έλξη, ακριβώς όπως όταν ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο. Τα ερεθίσματα που με επηρέασαν καθοριστικά ήταν μια συναυλία του Κώστα Χατζή (τότε που έβγαινε μόνος του με μια κιθάρα), μια συναυλία επίσης του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, μια αφίσα του Bruce Springsteen στο δωμάτιό μου (σ.υ.υ.: βάλσαμο τα λόγια σου, Βασίλη) και η ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση της ΕΡΤ του album “The Wall” με τον Roger Waters, το 1990 από το Βερολίνο. Υποσυνείδητα ζητούσα ίσως μια διέξοδο μέσα από τη μουσική, ένα νέο σύμπαν που χωρούσε όλα αυτά που ονειρευόμουν. Αυτό συμβαίνει ακόμα, με την ίδια ένταση ακριβώς. Και δίνω μέχρι σήμερα όλο μου το είναι στη μουσική, έτσι ακριβώς όπως την πρώτη φορά που έπιασα στα χέρια μου την πρώτη μου κιθάρα.
Από που αντλείς συνήθως έμπνευση; Τι είναι αυτό που σε κεντρίζει, ώστε μια κατάσταση ή ένα γεγονός να γίνει τραγούδι;
Βρίσκω την έμπνευση σε ό,τι με επηρεάζει συναισθηματικά. Ό,τι έχω ζήσει και ζω, ο έρωτας, τα λάθη μου και τα σωστά μου, οι αδυναμίες και οι φόβοι μου, το σκοτάδι και το φως, όχι μόνο τα δικά μου αλλά και των ανθρώπων τριγύρω μου. Παρατηρώ τους ανθρώπους, παρατηρώ πολύ κι εμένα. Η μουσική έχει θεραπευτικό ρόλο για μένα, είναι σαν να κάνω ψυχανάλυση μέσα από κάθε ένα τραγούδι που γράφω, νιώθω ότι ξαλαφρώνω από πράγματα που έχω μέσα μου και δεν μπορώ να μιλήσω για αυτά με άλλο τρόπο.
Παντρεύεις πολλά είδη στα άλμπουμ σου. Είναι αυτό που σε εκφράζει ή ακόμα αναζητάς πράγματα και ήχους;
Σίγουρα νιώθω ότι η «Γέφυρα», το τρίτο μου album, με εκφράζει απόλυτα, τόσο στο στίχο όσο και στη μουσική. Ενορχηστρωτικά, έχω χρησιμοποιήσει, εκτός των άλλων, νταούλι και τζουρά, ιρλανδικό μπουζούκι και μαντολίνο, ηλεκτρικές κιθάρες και βιολί. Όργανα που έχουν χρησιμοποιηθεί σε πολλά και διαφορετικά ειδή παγκοσμίως. Αυτή η μίξη με εκφράζει απόλυτα. Με αγγίζουν εξίσου τα Ηπειρώτικα και η Κρητική μουσική, η Αμερικάνικη φολκ, τα blues και το rock ‘n’ roll. Με αγγίζει κάθε είδος μουσικής που έχει αποτυπωμένη πάνω της την ψυχή του καλλιτέχνη.
Το τελευταίο σου άλμπουμ είναι γεμάτο συναισθήματα, γεμάτο νότες με αλμύρα και ζάχαρη. Θέλεις να μου πεις ποιες οι αφορμές των τραγουδιών και πόσο καιρό σου πήρε μέχρι να πάρει το άλμπουμ την τελική του μορφή;
Τα τραγούδια γράφτηκαν σχετικά γρήγορα και σε μικρό διάστημα, πριν πέντε χρόνια, εκτός από το «Άλλη μια μέρα», που είχε μείνει «στο συρτάρι» από το 2003, ένα από τα πρώτα τραγούδια που έγραψα ποτέ και η μουσική επίσης από τη «Γεσθημανή», που είναι και αυτή από εκείνη την περίοδο, ενώ οι στίχοι γράφτηκαν και αυτοί πριν πέντε χρόνια. Οι αφορμές πολλές. Το τραγούδι «Η γέφυρα» για παράδειγμα, είναι βιωματικό, γραμμένο για την επαφή με τον πατέρα μου, όντας παιδί χωρισμένων γονιών, με εικόνες από την παιδική μου ηλικία στην Κόρινθο. Το τραγούδι «Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ απ’ το σταθμό» είναι αφιερωμένο στον ανιψιό μου Κωνσταντίνο, που έφυγε από τη ζωή πριν τρία χρόνια από ηλεκτροπληξία σε ένα εγκαταλελειμμένο σταθμό τρένων στη Λάρισα. Οι στίχοι που ακούγονται στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι δικοί του, γραμμένοι για το κορίτσι με το οποίο ήταν ερωτευμένος. Το τραγούδι «Μάνα» μιλάει για τη μάνα μου, μια γυναίκα ευαίσθητη και μόνη, που δούλεψε σκληρά σε όλη της τη ζωή για να με μεγαλώσει σωστά και να μη μου λείψει τίποτα. Κάθε τραγούδι ωστόσο στο συγκεκριμένο album, έχει τη δική του ιστορία.
Αυτή τη περίοδο ο πολιτισμός «τιμωρείται» παγκοσμίως. Δεν το θεωρείς παράλογο; Πώς φαντάζεσαι ότι θα είναι η επόμενη μέρα;
Πιστεύω ότι βιώνουμε μια μεταβατική περίοδο που μας οδηγεί σε ένα νέο τρόπο ζωής (και σκέψης), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα είναι προς το καλύτερο. Θεωρώ ότι είμαστε μάρτυρες ενός παγκοσμίου πειράματος χειραγώγησης με αφορμή τον covid-19 και στόχο τα όρια της ανοχής και αντοχής μας. Σενάριο επιστημονική φαντασίας για πολλούς, για άλλους όμως μια δυστοπική πραγματικότητα που έχει ξεπηδήσει από το «1984» του Τζώρτζ Όργουέλ ή από το «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος» του Άλντους Χάξλεϋ. Ο πολιτισμός από την άλλη, άγει την ψυχή μας και μας ωθεί στο να «θρώσκουμε άνω». Οι τέχνες μας καλλιεργούν και μας φυτεύουν τον σπόρο της αμφισβήτησης. Η μόρφωση και η αμφισβήτηση είναι τα πιο ισχυρά όπλα του ανθρώπου και ο φόβος κάθε εξουσίας που τον κυβερνά.
Αρκετοί καλλιτέχνες και μπάντες κινήθηκαν προς το streaming. Ποια η δική σου άποψη; Μπορεί το συναίσθημα που βγαίνει σε μια συναυλία να μεταφερθεί στο γυαλί;
Εν συνεχεία της προηγούμενης ερώτησης, η προσαρμοστικότητα αυτή με τρομάζει. Νιώθω σαν να «συνηθίζουμε το τέρας», που έλεγε και ο αείμνηστος Μάνος Χατζιδάκις. Διότι πιστεύω ότι το live streaming ήρθε για να μείνει δυστυχώς, όπως η τηλεργασία και η τηλεκπαίδευση. Παλιότερα φοβόμασταν μήπως «αμερικανοποιηθούμε» και τελικά θα φτάσουμε να ζούμε όπως οι Κινέζοι, απομονωμένοι, χωρίς προσωπικές σχέσεις μεταξύ μας, κλεισμένοι στα «κελιά» μας, δουλεύοντας συνέχεια, δίχως προσωπική ζωή, όλα εικονικά, ζωή μέσα από τις οθόνες. Προσωπικά, προτιμώ να μείνω απροσάρμοστος.
Ποια τα επόμενα σχέδια σου;
Να παραμείνω σκεπτόμενος άνθρωπος, εστιασμένος μόνο σε εκείνα που μπορώ να ελέγξω εγώ.
Ποια η άποψη σου για τα κοινωνικά δίκτυα και το Youtube; Αναγκαίο κακό ή εργαλείο;
Τα κοινωνικά δίκτυα είναι μονόδρομος πλέον, χωρίς αυτό να είναι αρνητικό. Ο κάθε καλλιτέχνης είναι σε θέση να παρουσιάσει την προσωπικότητα και το έργο του, ακριβώς όπως εκείνος επιλέγει. Τα πράγματα πλέον είναι πιο ξεκάθαρα σε σχέση με το παρελθόν. Το πιο σημαντικό χάρισμα του καλλιτέχνη ανέκαθεν, ήταν να είναι αληθινός.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου